Blonde kleuter komt thuis met de mededeling dat hij op bezoek mag bij zijn lief. Een zekere Amélie. Mogen is veel gezegd: zijn lief, zijn alles-van-minder-dan-één-meter, zijn eigenste kleutergodin is naar ’t schijnt nogal dominant want hij moet eigenlijk naar haar huis gaan. Om te spelen, zo veronderstelde ik. Hij ontkende, ’t is niet om te spelen, ’t is om te babbelen. Wat zouden zij nu gaan spelen daar in dat huis? Babbelen gaan ze doen, over hun toekomst, over hoe het verder moet als het straks vakantie is en ze elkaar een hele week niet zien, over wie welke koeken met de ander zal delen, over wie er de frieten zal ruilen voor de balletjes ’s middags en over wie het dichtst bij de juf mag lopen. Hij moet (moet!) dus gaan babbelen, die kleine van ons.

Eén voordeel alvast van die kleuterliefde: Amélie is ons nieuwste stokje achter de deur. Jammer voor dat meisje, ’t ziet er mij een ongelooflijk lief en guitig ding uit, maar mijn stokje is en zal ze zijn. Benne wil zijn tandjes niet poetsen? Amélietjeuh zal dat niet zo leuk vinden. Benne wil zijn boterham niet opeten? Amélietjeuh wil alleen maar spelen met sterke jongens die hun boterhammetjes opeten. Benne wil niet gaan slapen? Amélietjeuh ligt al lang in haar bedje te dromen van stoere blonde jongens. Flink meisje, zijn vriendinnetje.

Denk er het uwe van, ik ben een slechte en manipulatieve moeder, ik weet het, maar ’t werkt wel 🙂