Nog zoveel keer slapen en Benne kan terug naar school. De van onversneden drama voorziene scènes vorig jaar (bij de moeder welteverstaan) zullen dit jaar niet te zien zijn. Blijgezind, welgemutst, hieplahoi starten wij de eerste september. Ik heb er alle vertrouwen in, zeker nu hun kleuterklasjes zo mooi vernieuwd zijn.

Benne is nog niet helemaal overtuigd. Hij wil enkel maar naar school als hij bij dezelfde juf kan blijven. Aangezien hij nu nog mooi het tempo van zijn leeftijdsgenoten kan volgen vinden wij het dus een beetje overdreven om hem nu al zijn jaar te laten dubbelen bij dezelfde juf. Wat trouwens ook niet zou werken aangezien je dan toch sowieso naar een andere juf vliegt. Hechting is goed, maar ’t mag ook niet te veel zijn.

Kilo’s overtuigingskracht hebben wij hier al mogen gebruiken om Benne duidelijk te maken dat juf Griet en juf Hannelore ook wel leuke juffen zijn, dat ze heel veel en mooi speelgoed hebben, dat hij daar ook nog op de glijbaan mag spelen, dat ze ook een broek zullen dragen om aan te hangen, dat het in de hoek staan enkel van hem en hem alleen zal afhangen, dat het lieve juffen zijn, knuffeljuffen, dat Jules zal meegaan met hem, dat de nieuwe juf ook nog chocomelk en koekjes heeft, dat ze ook mooi kan zingen en veel in haar handen klapt, dat hij ook nog bij haar aan het handje mag lopen als hij eens een minder dagje heeft, dat hij een nieuw symbooltje krijgt: eentje voor grote jongens, … en zo gaat dat maar door.

Maar nee, op het einde van ons betoog zegt meneer met een daadkrachtige stem: Ik wil juf Julie, geen andere juf. Alleen juf Julie.

Ik kan daar alleen maar gelukkig om zijn eigenlijk, ’t moet zijn dat het kind de tijd van zijn leven heeft gehad het afgelopen schooljaar. Juffen in de basisschool: hou jullie klaar om hem van ‘zijn’ juf Julie af te trekken, de eerste september 🙂