Nu we eens niet in ons huis moeten werken (met dank aan broer K. die zowat onze hele stuk land in spoedtempo tot tuin heeft omgevormd), nu we eens niet ferm zwanger zijn, of net bevallen zijn, nu we eens niet het geld uit onze zakken getroggeld werden door vadertje staat, … gaan we weer op échte reis. En we zijn er bijna klaar voor, om alhier een beetje het varken uit te hangen en veertien dagen onverantwoord te luieren. De voorbereidingen?

De oudste zegt met veel schwung “Buongiornooo-ooo-ooo!!”, de jongste begint eindelijk op een deftige manier zijn spaghetti te eten, dit is dus niet: 2 slierten spaghetti in je mond, 5 op je kleren, 2 aan je voeten, 1 achter je oor, 4 op je hoofd, 10 ergens op je stoel en 20 op de grond. Knippen zegt u? Meneer eet dat niet zo graag, verknipte spaghetti, en gelijk heeft hij.

De grootste man des huizes heeft zich freak-gewijs bezig gehouden met het uittekenen van routes, het plannen van de inhoud van de autokoffer, het bedenken en ontwerpen van een systeem om de uitbreidingen van Carcassonne in één doos te krijgen en heeft intussen ook al zijn eigen garderobe in een koffer weten te gooien.

De kip des huizes heeft nog niets gedaan. Echt niets. Behalve briefjes schrijven met wat er nog allemaal moet gedaan worden, briefjes ophangen, gerief samenzetten en gerief verzetten. Maar zelf een koffer maken? Wie het zich nog herinnert van de twee zwangerschappen zal wel weten dat ik telkens heel veel geluk heb gehad om overtijd te gaan 🙂

Ik heb nog anderhalve dag voor we vertrekken. Zaagt dus niet hé, mensen 🙂