Het antwoord op de veel gestelde vraag: “Oewistmejoenogennogeigenlijk?”

Een woensdag in februari was het. Ik zat met rode oogjes in de wachtzaal van de oogarts die me het snelst kon behandelen. Want die oogjes waren precies wat ontstoken. Niets ergs, maar ’t was toch ferm ambetant.

De vijf woensdagen erna zat ik er weer. Dat het een ferme ontsteking was geweest maar dat het, na wat verslechteren, nu toch verbeterde. Omdat ik zo flink mijn tienduizend jaar oude en volledig gedemodeerde bril droeg. En ja, je mag je lenzen terug dragen. Maar pak voor alle zekerheid een nieuw doosje. Een nieuwe bril? Daar wachten we misschien best nog even mee tot je ogen weer helemaal goed zijn en dat wat stabiel blijft. Allez, ’t beste hé! En duim dat de mensen u niet te veel uitlachen als er intussen nog eens een ader springt in uw oog of zo.

Een maandag in juni was het. Met zware hoofd- en oogpijn naar het ziekenhuis gebeld. Of ik alstublieft snel mocht komen. Dat kon, eind juli ergens. En dat ik anders maar via spoed moest binnen komen. Dat dacht ik niet. Die spoedartsen hebben levens te redden, geen halfblinde vrouwen te sussen.

Enter dokter 2 die me wel kon ontvangen nadat ze m’n klachten had gehoord. Richting Oudenaarde dan maar, half blind, achteraf gezien mocht ik wettelijk zelfs niet meer in auto rijden. Verdict: een paar dagen thuis, dat gaat wel beter zijn dan. Ogen laten rusten, niet in auto rijden, niet werken. “Maar jij bent oogarts, jij kan me toch niet thuis zetten?”, waarop zij: “Ik ben arts, en elke arts kan je thuis zetten, en nu mag jij van mij zelfs niet meer naar huis rijden, neh!”. Met m’n grote mond ook altijd.

Dat dat wel eens rap ging genezen viel wat tegen. Het medisch mysterie, een paar dagen thuis werd uiteindelijk een dikke maand (verlof inclusief) oogmiserie, vakantiegeld werd met grote tegenzin uitgegeven aan dokterskosten en met heel veel zin uitgegeven aan wijnproeverij voor vrienden die op bezoek kwamen. En de doemberichten bleven komen bij het wekelijks bezoekje aan de enige vrouw ooit die zo geconcentreerd in mijn ogen keek: dat het vijf na twaalf was, dat lenzen geen optie meer waren, nooitniemeer, dat dat het probleem is met mensen met een hoge pijndrempel, die voelen het niet meer als iets piekt, … Het gesukkel bleef, de frons van de oogarts werd week na week groter, mijn bankrekening week na week leger, de band met de apotheker werd hechter, de wildste diagnoses werden in het rond gestrooid.

Waarna oogarts 2 het voor bekeken hield (“Ik ben ten einde raad met u…”) en er dan maar doorverwezen werd voor behandelingen die ik bijlange niet zag zitten. En mijn bankrekening nog minder. Ook al had ik dan een reden om om de vier dagen in de coolste stad van ’t land rond te hangen. Yes but for now, no thanks.

Enter dokter 3. Tweede opinie, in afwachting van dat halfwekelijks rondhangen in een Gents ziekenhuis. En dat ging van “amai… da’s ernstig” over “goh…” tot “hmmm, ik denk …” en “kijk, we kunnen het maar proberen hé, ziet gij dat zitten?”. En dan een maand later: “Moh! Da’s dag en nacht verschil!” en “We gaan dat heel voorzichtig afbouwen hé, dat dat niet terugkomt” vergezeld van wat meer dan terecht geklop op de borst bij dokter 3 en vochtige, maar oprecht, echt, eerlijk, heerlijk vochtige blauw-met-groen-en-een-beetje-bruine kijkers bij mij. Contentement alom. Mentaal vreugdedansje. En dat er zelfs terug lenzen in die oogjes mogen komen. Maar niet te frequent. “Ahja, zo om te sporten, meneer doktoor, dat zou handig zijn, niewaar?”. “Ja, bijvoorbeeld”, zei hij, “of om uit te gaan ook misschien.” *wink wink* deed hij toen. En ik zag het!

He knows me, hoe kan dat ook anders als een mens zolang zo diep in mijn ogen heeft gekeken?

[Aan alle chauffeurs van mij en mijn gebroed: merci! Aan al wie mijn eerdere wanhoop begripvol aanhoorde: ook merci! Aan al wie voor bevochtiging van de ogen heeft gezorgd door me keihard te doen bleiten: … nah, laat maar. Aan al wie voor bevochtiging van de ogen heeft gezorgd door me keihard te doen lachen: #applesofmyeye.]