kleuterklas

De laatste dinsdag

/ mieke / 5 reacties

En meteen ook oudercontactdag en het moment waarop één zin van Bennes juf al mijn schuldgevoelens rond afwezigheid, verbouwingsdrukte, niet genoeg bezig zijn met, … heeft weggenomen. Of toch tijdelijk. De laatste derdekleuterklasdinsdag was ook meteen de dag dat ik hem kon melden dat zijn verjaardagsfeest echt wel beneden kon doorgaan. Want ik kan veel geduld hebben, en enorm veel begrip opbrengen, ik kan zelfs een tijdje meegaan in leugens en uitvluchten van stielmannen allerhande, maar ik hou aan wat ik heb beloofd een jaar geleden: de zesde verjaardag van hij-die-naar-het-eerste-leerjaar-gaat zal gevierd worden in zijn eigen huis, in een nieuwe keuken speciaal voor hem versierd. Dus toen ik begon te merken dat Piet en Pol de aannemer ervoor gingen zorgen dat ik die belofte niet kon waarmaken begon ik gelijktijdig te voelen dat ik meer stekels, meer venijn, meer lef in me had dan ik ooit had durven vermoeden. Wat niet met vragen kon moest met dreigementen gebeuren, wat niet vriendelijk kon gebeurde, met behulp van wat zwangerschapshormonen, vol drama en bluf. Maar kijk: het ziet er zo stilletjes naar uit dat we het feest ter gelegenheid van het éénjarig boven wonen net niet zullen halen. Wat geen reden is om niet te feesten, integendeel.

AfbeeldingNee, Kind&Gezin, hij heeft er niet van genipt, geproeft, gelikt, gesnoven, …

Advertentie

De laatste maandag

/ mieke / 2 reacties

AfbeeldingHij en ik zijn nogal gelijkend als het op melancholie aankomt. Hij had het er ook wat moeilijk mee, met die laatste maandag als kleuter. Dat er nog veel maandagen zullen komen, maar nooit nog een maandag waarop hij met zijn kleine boekentas naar zijn juf zal lopen op de kleine speelplaats. Er zullen wel nog vakantiemaandagen komen en dan eersteleerjaarmaandagen. Maar een kleuterklasmaandag zal hij nooit meer beleven. Hij is goed aangekomen, bij die laatste kleuterklasmaandag. Drie melktanden weg al, een eigen kledingstijl, zot van sandalen, petten en allerlei prullen die hij aan zijn boekentas kan hangen. Hij heeft zijn karakter en bijpassende vrienden en kan al hele gesprekken  voeren of vragen stellen die echt over iets gaan, hij bekokstooft dingen, maakt wilde plannen en droomt niet een eind weg maar heel de wereld rond. Liefst zo spectaculair mogelijk. Hij valt en wordt even weer klein, hij staat op met geheven hoofd en maakt zich weer groot. Hij is er klaar voor, hij wel, om in de grotejongenswereld te stappen. Ik weet dat hij me wel zal meenemen, zal tonen waaruit die wereld bestaat en ervoor zal zorgen dat ik er niet verloren loop. Dat hij triestig keek bij die laatste kleuterklasmaandag is enkel en alleen omdat hij de krop in de keel van zijn moeder hoorde. Want zo empathisch is hij al wel.

Bennes eerste kindje

/ mieke / 1 reactie

Een ‘reserveberichtje’, wegens gebrek aan zowat alles behalve werk 🙂

Hij heeft getekend! Al een hele tijd geleden, als verjaardagskadootje voor zijn broer dan nog wel. Een ‘kientje’, met twee armen, twee benen, een neus, mond, twee ogen, haren, en een buik.

En ik vind: voor een kleine die absoluut niet graag tekent en kleurt heeft hij toch wel zijn best gedaan! Oh, en intussen zou hij het toch al eens durven om binnen de lijntjes te kleuren. Niet te veel, zie dat er plots twee overenthousiaste springerige ouders naast hem handjeklap beginnen te doen. ’t Zou niet goed zijn voor zijn imago…

Eens gaan babbelen

/ mieke / 2 reacties

Blonde kleuter komt thuis met de mededeling dat hij op bezoek mag bij zijn lief. Een zekere Amélie. Mogen is veel gezegd: zijn lief, zijn alles-van-minder-dan-één-meter, zijn eigenste kleutergodin is naar ’t schijnt nogal dominant want hij moet eigenlijk naar haar huis gaan. Om te spelen, zo veronderstelde ik. Hij ontkende, ’t is niet om te spelen, ’t is om te babbelen. Wat zouden zij nu gaan spelen daar in dat huis? Babbelen gaan ze doen, over hun toekomst, over hoe het verder moet als het straks vakantie is en ze elkaar een hele week niet zien, over wie welke koeken met de ander zal delen, over wie er de frieten zal ruilen voor de balletjes ’s middags en over wie het dichtst bij de juf mag lopen. Hij moet (moet!) dus gaan babbelen, die kleine van ons.

Eén voordeel alvast van die kleuterliefde: Amélie is ons nieuwste stokje achter de deur. Jammer voor dat meisje, ’t ziet er mij een ongelooflijk lief en guitig ding uit, maar mijn stokje is en zal ze zijn. Benne wil zijn tandjes niet poetsen? Amélietjeuh zal dat niet zo leuk vinden. Benne wil zijn boterham niet opeten? Amélietjeuh wil alleen maar spelen met sterke jongens die hun boterhammetjes opeten. Benne wil niet gaan slapen? Amélietjeuh ligt al lang in haar bedje te dromen van stoere blonde jongens. Flink meisje, zijn vriendinnetje.

Denk er het uwe van, ik ben een slechte en manipulatieve moeder, ik weet het, maar ’t werkt wel 🙂

’t school begint

/ mieke / 1 reactie

Nog zoveel keer slapen en Benne kan terug naar school. De van onversneden drama voorziene scènes vorig jaar (bij de moeder welteverstaan) zullen dit jaar niet te zien zijn. Blijgezind, welgemutst, hieplahoi starten wij de eerste september. Ik heb er alle vertrouwen in, zeker nu hun kleuterklasjes zo mooi vernieuwd zijn.

Benne is nog niet helemaal overtuigd. Hij wil enkel maar naar school als hij bij dezelfde juf kan blijven. Aangezien hij nu nog mooi het tempo van zijn leeftijdsgenoten kan volgen vinden wij het dus een beetje overdreven om hem nu al zijn jaar te laten dubbelen bij dezelfde juf. Wat trouwens ook niet zou werken aangezien je dan toch sowieso naar een andere juf vliegt. Hechting is goed, maar ’t mag ook niet te veel zijn.

Kilo’s overtuigingskracht hebben wij hier al mogen gebruiken om Benne duidelijk te maken dat juf Griet en juf Hannelore ook wel leuke juffen zijn, dat ze heel veel en mooi speelgoed hebben, dat hij daar ook nog op de glijbaan mag spelen, dat ze ook een broek zullen dragen om aan te hangen, dat het in de hoek staan enkel van hem en hem alleen zal afhangen, dat het lieve juffen zijn, knuffeljuffen, dat Jules zal meegaan met hem, dat de nieuwe juf ook nog chocomelk en koekjes heeft, dat ze ook mooi kan zingen en veel in haar handen klapt, dat hij ook nog bij haar aan het handje mag lopen als hij eens een minder dagje heeft, dat hij een nieuw symbooltje krijgt: eentje voor grote jongens, … en zo gaat dat maar door.

Maar nee, op het einde van ons betoog zegt meneer met een daadkrachtige stem: Ik wil juf Julie, geen andere juf. Alleen juf Julie.

Ik kan daar alleen maar gelukkig om zijn eigenlijk, ’t moet zijn dat het kind de tijd van zijn leven heeft gehad het afgelopen schooljaar. Juffen in de basisschool: hou jullie klaar om hem van ‘zijn’ juf Julie af te trekken, de eerste september 🙂