En meteen ook oudercontactdag en het moment waarop één zin van Bennes juf al mijn schuldgevoelens rond afwezigheid, verbouwingsdrukte, niet genoeg bezig zijn met, … heeft weggenomen. Of toch tijdelijk. De laatste derdekleuterklasdinsdag was ook meteen de dag dat ik hem kon melden dat zijn verjaardagsfeest echt wel beneden kon doorgaan. Want ik kan veel geduld hebben, en enorm veel begrip opbrengen, ik kan zelfs een tijdje meegaan in leugens en uitvluchten van stielmannen allerhande, maar ik hou aan wat ik heb beloofd een jaar geleden: de zesde verjaardag van hij-die-naar-het-eerste-leerjaar-gaat zal gevierd worden in zijn eigen huis, in een nieuwe keuken speciaal voor hem versierd. Dus toen ik begon te merken dat Piet en Pol de aannemer ervoor gingen zorgen dat ik die belofte niet kon waarmaken begon ik gelijktijdig te voelen dat ik meer stekels, meer venijn, meer lef in me had dan ik ooit had durven vermoeden. Wat niet met vragen kon moest met dreigementen gebeuren, wat niet vriendelijk kon gebeurde, met behulp van wat zwangerschapshormonen, vol drama en bluf. Maar kijk: het ziet er zo stilletjes naar uit dat we het feest ter gelegenheid van het éénjarig boven wonen net niet zullen halen. Wat geen reden is om niet te feesten, integendeel.

Nee, Kind&Gezin, hij heeft er niet van genipt, geproeft, gelikt, gesnoven, …