Dat liedje van K3, met die nieuwe blonde. Dat dingske van ‘bij de powlitsie’, en dat je daar een held bent, en veel vrienden hebt. Ik kan het niet horen. ’t Ligt te gevoelig nu *snif*, met mijn twee recente boetes nog vers in het achterhoofd.

Een overzicht van mijn verkeersboetes, vijf in 12 jaar tijd: drie parkeerboetjes, twee snelheidsboetes. Vier keer was het mijn schuld niet, de laatste keer wel, voila.

Boete 1, zo’n tien jaar geleden: Ik rij in zone 70 (denk ik) en rij 71. Dat weet ik omdat ik aan 71 km/u geflitst ben. Ik woon nog thuis en twee ouders zijn niet zo gelukkig met het feit dat ik zomaar eventjes meer dan 70 sjees in de bebouwde kom. Ik probeer hen met man en macht te overtuigen dat ik daar wel degelijk 70 mocht, echt echt waar. Tot we gaan kijken. Het bord dat de start van de bebouwde kom aangeeft is helemaal overgroeid met takken en blaadjes en zo van die dingen. Vader wat minder kwaad, moeder vond het helemaal kluchtig, ik vond het belachelijk. De boete was intussen al betaald (ik ben daar rap in, in van die dingen, bang om geüniformeerde en gekepiede mensen aan mijn deur te vinden). Intussen weet ik dat je zo’n boetes niet hoeft te betalen, mits foto en een bewijs of 34. Kostprijs: dat ik het niet meer zou weten.

Boete 2 of wij vinden Kortrijk en Parko leuk leuk leuk, deel I: Examen bij het OCMW, parking in centrum Kortrijk. Het examen start om 8 uur ’s morgens en duurt zeker tot de middag. Je kan echter voor maximaal twee uur parkeren. Wij dus met een hele hoop gaan vragen of we rond tien uur naar buiten mochten om ons ticketje te vernieuwen. Niets van, met staatsexamens wordt niet gelachen, toen nog niet. Resultaat: de hele meute een mooie boete aan het been. Kostprijs: 15 euro en door naar de volgende ronde.

Boete 3 of wij vinden Kortrijk en Parko leuk leuk leuk, deel II: Middagpauze op het werk, broodjes halen. Al jaren halen collega’s daar hun broodjes, met de auto. Nog nooit heeft iemand een boete gehad omdat de parkeerkaart niet gezet is. Moet je die daar trouwens zetten? Wij weten van niets en miss weet van nog minder dan iets. Haal ik dan eens een broodje voor mezelf en voor mij alleen, ben ik drie minuten weg, staat daar een fikse madam de nummerplaat van een auto te noteren. Die waar ik mee rijd, jawel. Ik blijf vriendelijk, zeg lachend: “Ik sta d’erop zekers?”, madam antwoordt bitsig: “Ge moet maar uw parkeerkaart zetten, madammeke, ’t is altijd ’t zelfde”. ’t Is de laatste keer dat ik probeerde vriendelijk te doen tegen zo’n mensen. 15 euro. Ze mochten het ergens steken, echt.

Boete 4 of bla bla Kortrijk enzoverder, deel III: Als ik zo eens ’s morgens naar Leuven moet voor wereldbelangrijke zaken, ben ik 1. gehaast om op tijd van bed naar treinstoel te raken, 2. altijd onzeker of ik file zal hebben of niet, 3. altijd in blijde verwachting van een nieuwe wegomlegging en de mooie straten van Kortrijk waar ik nu weer mag doorheen rijden. Eén wegomlegging teveel en de auto moest halsoverkop geparkeerd worden om toch maar die trein te halen. En jawel, boete van 15 euro.

Boete 5 of ‘ze moeten in Zwevehem ook niet beginnen’: die is echt mijn schuld. Ik reed iets van 78 (wijzer) waar ik 70 mocht. Vermoedelijk tekent dat rond 75 km/uur. Voor één keer was ik boos op mezelf, ‘k vond het niet belachelijk, ik moet het maar weten, geen excuus. Bij de vorige boetes was ik kwaad, bij deze flits voelde ik me vooral heel zielig.

Op naar de volgende! ’t Zal ervan afhangen of de politierechter blijgezind is die dag en hoe hij zal beslissen of ik nu al dan niet een mij voorbijsjezende facteur-met-brommer-op-het-voetpad mag omverrijden.

Note to K&G: mijn kinderen hebben nooit op de achterbank gezeten terwijl ik voorgaande activiteiten uitvoerde die hebben geleid tot een boete. En ook niet vooraan, en ook niet in de koffer, neen.