Hij en ik zijn nogal gelijkend als het op melancholie aankomt. Hij had het er ook wat moeilijk mee, met die laatste maandag als kleuter. Dat er nog veel maandagen zullen komen, maar nooit nog een maandag waarop hij met zijn kleine boekentas naar zijn juf zal lopen op de kleine speelplaats. Er zullen wel nog vakantiemaandagen komen en dan eersteleerjaarmaandagen. Maar een kleuterklasmaandag zal hij nooit meer beleven. Hij is goed aangekomen, bij die laatste kleuterklasmaandag. Drie melktanden weg al, een eigen kledingstijl, zot van sandalen, petten en allerlei prullen die hij aan zijn boekentas kan hangen. Hij heeft zijn karakter en bijpassende vrienden en kan al hele gesprekken voeren of vragen stellen die echt over iets gaan, hij bekokstooft dingen, maakt wilde plannen en droomt niet een eind weg maar heel de wereld rond. Liefst zo spectaculair mogelijk. Hij valt en wordt even weer klein, hij staat op met geheven hoofd en maakt zich weer groot. Hij is er klaar voor, hij wel, om in de grotejongenswereld te stappen. Ik weet dat hij me wel zal meenemen, zal tonen waaruit die wereld bestaat en ervoor zal zorgen dat ik er niet verloren loop. Dat hij triestig keek bij die laatste kleuterklasmaandag is enkel en alleen omdat hij de krop in de keel van zijn moeder hoorde. Want zo empathisch is hij al wel.
school
Duimen voor 1 september
Duimen dus.
Niet voor kleine Fries die met zijn veel te grote boekentas, zijn veel te nieuwe schoenen, zijn veel te grote koek naar de peuterklas zal stappen. Maar, afgezien van hysterische huilbuien als moeder vertrekt ziet het jongste kind het heel goed zitten. Vooral nu hij zijn juf al eens op foto heeft gezien en ze heeft kunnen goedkeuren.
Ook niet voor grote broer Benne, die ook met zijn veel te grote boekentas, veel te nieuwe schoenen en veel te grote koek naar de tweede kleuterklas stapt. Hij kent ook al zijn nieuwe juf en vindt het ‘sjiek’ dat de door ons uitgeroepen broer van klaspop-van-de-eerste-kleuterklas-Jules met hem zal meegaan naar de nieuwe klas (een zeker Pompom zou die pop heten). En ook grote broer heeft zijn juf goedgekeurd. Hij moest het eens anders proberen.
Wel duimen voor moeder, dat ze op tijd terug mag zijn van een 3-daags werktuitstapje naar Duitsland, dat ze overal net haar trein kan halen, dat ze woensdagmorgen fijn haar drie venten mag wakker maken en zingen dat het de eerste schooldag is (iets in de trant van: “t Is vandaag mijn eerste schooldag, o wat ben ik toch zo blij!).
Heel lief gezongen voor de twee kleinste ventjes, een beetje lachen met de oudste vent. Die zonder boekentas, zonder nieuwe schoenen en zonder koek naar school moet. Zo benadeeld worden, zeg.
Kleur bekennen
Hij, de blonde jongen van wie ‘een stukje van zijn naam’ op zowat alle Belgische auto’s geplakt is (‘met sterretjes errond!’), leert in school opnieuw over de kleuren. Gisteren was ‘blauwe dag’. Dan gaat dat zo: moeder legt zijn sjiensproek klaar, een blauw t-shirt met een haai erop (schokeffect), en een blauwe pull. Vader belooft plechtig om hem speciaal met de blauwe auto naar school te brengen (kwam dat even goed uit zeg, zo’n blauwe auto hebben) en Benne zelf geeft te kennen dat hij liever niet zijn groene jas wil aandoen om naar school te gaan. Ah nee, want groen is geen blauw, beste blonde moeder. Maar mijn zoon zou mijn zoon niet zijn had hij niet meteen een oplossing voor dat probleem: zijn, jawel, blauwe regenjas. Zo’n schrik om een blauwtje te slaan bij de juf en zijn lief? (‘k weet het, die laatste is een beetje flauw :-))
spellenavond BS De Toekomst
Spellekes! Carcassonne! De Kolonisten! Uno! Mens Erger Je Niet! Weerwolven! Trivial!
Spellekes worden er gespeeld op vrijdag 5 februari in Bennes school. Onder begeleiding van een professionele spellenclub zoals dat heet. De competitiedrang mag bovengehaald worden tussen 19u en 22u.
Ik zal er ook zijn, dat spreekt vanzelf. Veilig achter de toog, om pintjes te tappen, wat had u anders gedacht? 🙂
Wat ruist daar in het struikgewas?
Je doet ’s morgens je oudste zoon zijn broek aan. Hij zegt, serieuzer dan je voor mogelijk houdt, dat ene A, een kleutercollega van het vrouwelijke geslacht, gisteren zijn broek heeft opengedaan. Om eens te kijken.
Mijn reactie? Een beetje ‘verschrokken’, zoals hij het zelf zegt. En dat het nu toch wel veel te koud is om broeken open te doen en dat er in die broek ook nog niets te zien is. En of hij ook A’s broek had opengedaan? En hij zweeg en keek wat in het rond.
Ik ben er nog niet goed van eigenlijk.
Mijn zoon Senne.
Ik heb zonet het halve lot bezegeld van de jongste gabber in dit huis. Vanaf 1 september vliegt hij naar school en dat mag gerust dezelfde school zijn als die van zijn grote broer. Inschrijven dus, het zou zonde zijn om die juffen de capriolen van dat prachtige ventje te ontzeggen de komende jaren. Fries-tie boy komt eraan! Of niet?
Hij heeft alvast zijn naam niet mee, om één of andere reden. Fries vinden ze daar niet goed genoeg, of te speciaal, of gewoon te té. En dus werd een zekere Senne K. ingeschreven. En ik niet eens kijken op de papieren, en mevrouw maar schrijven en invullen. En zeggen dat die naam toch wel heel goed past bij de naam van het oudere broertje Benne (Uhuh? Senne en Benne, wie zou het ooit in zijn hoofd halen?). En ik maar beleefd knikken en glimlachen.
Tot ik moest beginnen ondertekenen. Senne K., geboren 30 januari 2008. Moh! Ook in Waregem, wat een toeval, wat een toeval! Edoch: geen productie van mezelve. En dus werd er wat vreemd gelachen, werd veel geschrapt, werden wat excuses uitgewisseld en van die dingen. Een mens moet al doof en blind tegelijk zijn om Fries met Senne te verwarren, of gewoon ferm verstrooid, ’t was ook al ’t einde van de werkdag (vier uur voor die mensen), en dinsdag, da’s de dag voor woensdag. En woensdag, da’s die halve dag in het onderwijs net voor je begint af te tellen naar het weekend. De gedachten zaten dus elders 🙂 En ik mag dat zeggen zo’n dingen, want ik lach daar niet mee hé. Ik beschrijf gewoon wat ik zie en hoor hier in huis. Oh, en trouwens, ’t is 5 januari, nog vijf en een halve week en ’t is krokusvakantie 😉 Juicht en springt alom!
Bennes kerstrapport
Het kerstrapport van Benne, anders omschreven: een leuke babbel met zijn juf, zijn heldin, zijn tweede beste vriendin (na Amélietjeeeuh, natuurlijk). Wat we al vermoedden werd bevestigd: ’t kind kan totaal niet kleuren en tekenen. Niks nul noppes creativiteit op beeldend vlak. Hij doet het wel hoor: stop hem een potlood in zijn hand en hij trekt een paar lijnen, kriebelt er een beetje op los, bij voorkeur in het zwart. Depressieve kleurkleuter hebben wij hier.
Als meneer echter taakjes mag maken in de trant van ‘grootste boom’, ‘meeste appels’, … dan lukt het plots wel om te kleuren. Als hij snippertjes mag plakken gaat hij heel secuur te werk en kan hij wel de juiste kleur bij het juiste stuk fruit gaan plakken. ’t Moet juist zijn dan. Verschillen zoeken tussen twee plaatjes, knippen, plakken, rijmpjes en liedjes leren: allemaal geen probleem. Maar. Steek. Het. Kind. Geen. Potlood. In. Zijn. Handen.
Verder nog wat stoef over die blonde god? Hij is aangenaam, een leuk kindje om in de klas te hebben, is enthousiast, werkt goed mee, haalt soms wat kattenkwaad uit maar nooit heel erg, en ’t is vooral ‘ne lieven’. Ha! Juf Justine is bij deze ook mijn vriendin geworden 🙂
*einde van de mijn-kind-schoon-kind-show*
’t Is crisis, maar niet voor Sinterklaas
Sinterklaas komt namelijk met zijn BMW Mercedes(°) cabrio naar school. Dat wist ik al van hij die de Sint op school al had gezien (Awel, zo’n auto sonder dak èh*).
En dat de juf speelgoed had gekregen, omdat ze flink was geweest. Iets van een winkeltje en zo èh.
Curieuzeneuze begon te wachten tot de foto’s van dat feest op tinternet zouden verschijnen, en jawel hoor: de Sint kwam wel degelijk met zijn sportkar aan in school. En waar ik helemaal van achterover viel was dat zelfs zijn nummerplaat gepersonaliseerd scheen te zijn. Dan frons ik eerst mijn wenkbrauwen om daarna breed glimlachend achterover te leunen, fier op mijn eigen dat ik toch zo’n goede school heb gevonden** voor mijn kind.
Bon, even verder door die foto’s gaan. Frons twee: Kaatje van Ketnet was er blijkbaar ook. Met Kamiel! En dan zie en hoor ik mijn zoon gewoon lachen en roepen van plezier. Ook al zit hij op dat moment zo’n 14 kilometer verder.
Ik ben te gauw onder de indruk denk ik. Maar ik vind toch dat die zoon van mij op een ferm goeie school zit.
* Benne is overschakeld van de hé of é op ’t einde van zijn zinnen naar een onvervalste Avelgemse èh.
** ‘gevonden’: de school naast de grote school waar de grote man des huizes zijn tijd al dan niet nuttig kan besteden.
(°) dank u Xander!
(foto’s van hier)
Ouderfeest – deel 2
Toen Benne deze morgen opstond was het eerste wat hij zei: “Mama heeft mij gezien hé, op ’t pomium hé, mama was daar hé!”
Gisteren kon hij er ook al niet over zwijgen, blijkbaar is hij er serieus van onder de indruk dat die anders altijd afwezige moeder (wat school betreft hé!) er gisteren ook eens bij was. Een mama op school, ’t gebeurt niet elke dag, toch niet in zijn wereld 🙂
en toen had hij een vriendinnetje
Benne en A-mé-lie-tjeeeuh. Ziehier het nieuwe kleuterkoppel van dit trimester. Ik mag hopen dat meneer nog veel liefjes zal hebben, maar voorlopig is Amélietjeeeuh zijn vriendinnetje. ’t Is een beetje een vreemde relatie: ze trekt aan en stoot af, zo lijkt het. Ze zijn de beste vriendjes en plots doet ze hem dan pijn. Gelukkig is grote heldin juf Justine er dan nog om zijn liefje dan op haar plaats te zetten. Waardoor Benne dan weer medelijden krijgt met zijn lief en ze dan gaat troosten. Grote juffen moeten zich niet moeien met de relationele problemen van kleuters denk hij dan misschien.
Ik wacht de dag af dat hij zelf zal vragen om zijn haar in de gel te leggen omdat hij er mooi moet uitzien voor zijn ‘mooi Amélie-meisje’. Intussen doen wij hier vrolijk mee met de adoratie van Amélietjeeeuh. Straks even wat speciale opsporingsmethodes gebruiken om haar ouders te screenen 🙂
The Sassy Squad 