Het kerstrapport van Benne, anders omschreven: een leuke babbel met zijn juf, zijn heldin, zijn tweede beste vriendin (na Amélietjeeeuh, natuurlijk). Wat we al vermoedden werd bevestigd: ’t kind kan totaal niet kleuren en tekenen. Niks nul noppes creativiteit op beeldend vlak. Hij doet het wel hoor: stop hem een potlood in zijn hand en hij trekt een paar lijnen, kriebelt er een beetje op los, bij voorkeur in het zwart. Depressieve kleurkleuter hebben wij hier.

Als meneer echter taakjes mag maken in de trant van ‘grootste boom’, ‘meeste appels’, … dan lukt het plots wel om te kleuren. Als hij snippertjes mag plakken gaat hij heel secuur te werk en kan hij wel de juiste kleur bij het juiste stuk fruit gaan plakken. ’t Moet juist zijn dan. Verschillen zoeken tussen twee plaatjes, knippen, plakken, rijmpjes en liedjes leren: allemaal geen probleem. Maar. Steek. Het. Kind. Geen. Potlood. In. Zijn. Handen.

Verder nog wat stoef over die blonde god? Hij is aangenaam, een leuk kindje om in de klas te hebben, is enthousiast, werkt goed mee, haalt soms wat kattenkwaad uit maar nooit heel erg, en ’t is vooral ‘ne lieven’. Ha! Juf Justine is bij deze ook mijn vriendin geworden 🙂

*einde van de mijn-kind-schoon-kind-show*