Wat voorafging. In februari 2016 ging ik langs bij een oogarts in Kortrijk omdat het een ‘beetje piekte aan mijn ogen’ Of hij niet eens wilde kijken wat er scheelde. Vijf consultaties volgden, twee ontstekingen zo zwaar dat het wit rond mijn ogen rood was en het bleef zo wel een beetje pieken. En ik wou intussen niet zien dat ik eigenlijk minder kon zien en kon niet meer zien wat ik wel nog wou zien. Nog mee?

Dag op dag een jaar geleden kreeg ik van een oogarts in Oudenaarde te horen dat ik met onmiddellijke ingang niet meer met de auto mocht rijden. Het zicht van ondergetekende was beneden de wettelijk vereiste norm (dat bestaat dus, ja) en er werd een attest slash verbod uitgeschreven.

Bovenop het rijverbod kwam een schermverbod. Voor één week. En dat ik dan maar eens moest terugkomen.

Dat heeft uiteindelijk zeven weken geduurd. Zeven weken thuis zitten, nergens naar toe kunnen (behalve de wekelijkse ritjes naar de oogarts), van iedereen afhankelijk zijn om jezelf en je kinders ergens naar toe te brengen (in de vakantie!!), als een oud omaatje naar de winkel stappen, nog net geen zak-op-wieltjes achter je aan sleurend.

Zeven weken voor me uit staren. Om niets te zien. Zeven weken gaan wandelen en niet durven opkijken omdat ik mensen toch niet zou herkennen. Zeven weken geen oogcontact durven maken omdat ik niet zeker wist of het een man of vrouw zou zijn waarnaar ik zat te knipogen. Zeven weken, waarvan één week trunten en zagen over wat ik in godsnaam moest doen. Zeven weken, waarvan zes weken boeken lezen met grote letters, schrijven, wandelen, muziek beluisteren. En trunten en zagen, dat ook nog.

Het lijf had gesproken. “Gij wilt niet rusten? Gij zult rusten! Desnoods maak ik u halfblind!” En zo geschiedde.

En het lijf had meteen ook besloten dat het niet eenvoudig te verhelpen zou zijn. Er volgden druppels, pillen, zalfjes, pluggen, opties voor serumbehandeling, etc. Een half maandloon mét vakantiegeld heb ik daaraan verspeeld (eerlijkheidshalve: hierin zitten ook de vele flessen wijn en hapjes die ik serveerde aan mensen die de halve blinde kwamen entertainen). Er volgden tranen, van miserie. Maar ook: omdat het deugd deed. Enkel bij waterige ogen zag ik de wereld wat meer helder. Toen ik wettelijk terug genoeg zag om auto te mogen rijden (en die lat ligt echt laag, mensen!) huilde ik opzettelijk om beter te kunnen zien. My inner dramaqueen kwam in die periode tot volle wasdom (om intussen alweer plaats gemaakt te hebben voor de queen of eyerolls, no worries).

Toen in september de oogarts meldde dat ze “ten einde raad was met mijn geval” en me zou doorverwijzen, zocht ik zelf maar een second (en dus eigenlijk al third) opinion. Enter andere oogarts uit Kortrijk. Die wist een fancy en veel-te-dure behandeling te vermijden door zijn gezond verstand te gebruiken en eens naar het lijf rond de ogen te kijken. En het probleem verdween. En de medicatie stopte. En het probleem kwam terug. En de medicatie werd herstart. En het probleem stopte. Waarop de medicatie werd afgebouwd. En gestopt. En het probleem kwam nog eens loeren. Van september 2016 tot mei 2017 speelden lijf en oogarts een tennismatch op hoog niveau. Met voorlopig een lichte voorsprong voor de oogarts. Komende september, 1 jaar en 7 maanden na mijn eerste aanmelding bij oogarts 1, na ettelijke uren intiem oogcontact (“kijk eens naar boven”; “naar onder”; “ogen open”; “niet schrikken, het zal een beetje prikken”; “zucht”; “ZUCHT”) krijg ik hopelijk te horen dat het probleem echt weg is.

Tot die tijd en ver daarna draag ik een bril. En koester ik wat ik zie. Vooral nu de zomer eraan komt. Een zomer waarin ik dingen meer helder zie in vergelijking met vorig jaar. Op veel vlakken. Dankjewel lief lijf. Maar lap me dit geen tweede keer meer, trut.

Eerder had ik dit bericht al geschreven, stond nog bij concepten. Die ogen liggen me duidelijk nog zwaar op de maag.