Tja, wat valt er nu te zeggen over dat lijf van me? Het werkt, het is functioneel, er hangen twee benen en armen aan en ook een hoofd met (aaaarrgghhh!!!) blond haar. Blond! Sinds oktober 2005 heeft dat lijf van me al gedurende 18 maanden dienst gedaan als baby-ontwikkelingsruimte en dat heeft sporen nagelaten. De mooiste sporen liggen nu al in hun bed te slapen. Was ik graag zwanger? Neen, totaal niet. Heb me zelden zo onaantrekkelijk gevoeld als tijdens mijn zwangerschappen, ook al verliepen die telkens probleemloos en mocht ik echt niet klagen. Zwanger zijn is nu eenmaal niet voor me weggelegd. Kindjes hebben wel.

Nu heeft dat lijf van me meerdere functies: boksbal en krabpaal voor zoon Benne, niets leukers dan wilde spelletjes met hem spelen. Knuffelbeer en warmtebron voor kleine baby Fries, ook heel fijn. Vertrouwd, gekend en nog altijd graag gezien door de echtgenoot, zeer fijn. En voor mezelf: soms gehaat, soms geliefd. Ooit was ik een slanke den, ooit was ik een sportieve meid. Nu ben ik vooral mama, met 10 kg overgewicht. Nu de zomer eraan komt heb ik voor de honderdste keer de ambitie om er ook nu iets aan te doen en om Heidi Klum het nakijken te geven. En als ik de lotto win ga ik voor het volle pakket plastische chirurgie: al was het maar om me weer één dag 20 te voelen. En om de dag erna mottig te zijn van zoveel geldverspilling voor iets wat toch vooral tussen je oren zit.