Wat een gelukzakken zijn wij, en bij uitbreiding Fries en Benne, toch dat ze hier geboren zijn. En niet ergens in China, of in Myanmar, of in Darfoer. Wat een gelukzakken zijn we dat we, net omdat we niets anders te doen hebben, ons druk kunnen maken om futiliteiten zoals zo goed wordt gedemonstreerd in het hedendaagse politieke gekrakeel. En dat we dat kneuterig gedrag dan ook (veel te) vaak en met verve tentoonspreiden. Wat een gelukzakken zijn die twee kleine mannekes toch dat ze hier nog nooit een kelder hebben mogen instappen, laat staan van moeten, dat ze het nog aandurven om te huilen als ze honger hebben omdat ze zeker zijn dat er gehoor wordt aan gegeven, dat ze knuffels krijgen, dat ze gewassen worden, dat er tegen gefluisterd wordt en niet geschreeuwd, dat ze ten hoogste eens een diepe zucht veroorzaken als ze zich weer eens net op het randje gedragen. Maar wat een gelukzakken zijn het toch dat ze zo zorgeloos kunnen zijn temidden van de vele zorgen van anderen. En dat ze hopelijk zo zorgeloos mogen blijven. Laat u dat toe, liefste wereld?

Kind en Gezin doet heel goed werk, vandaag nog maar eens mogen langsgaan en een spreekwoordelijke snoep ontvangen voor het goed opkweken van de kleinste. Maar hoe kan het dat er nog altijd kinderen én ouders door de mazen van het net glippen? Van mijn part mogen de controles onaangekondigd thuis uitgevoerd worden, en minstens elke maand, en de buren ondervragen, en de grootouders ondervragen, en op school meer psychologen die kinderen regelmatig polsen of alles goed gaat…

Kind en Gezin mag Big Brother zijn, niets op tegen. Helemaal niets. Echt niet.