Het was weer eens tijd voor een onvervalst familiedagje, en Bennes voorliefde voor beestjes allerhande indachtig werd er een uitstap naar de zoo gepland, samen met Wendy en zoon Kobe. Openbaar vervoer? Heel graag, maar het kwam ons net iets duurder (in geld en in tijd) uit dan met de auto. Bovendien kunnen kleine kindjes minder makkelijk slapen op de trein en stel dat ze dan een woede-uitbarsting hebben (nog nooit gebeurd, maar het zal dan maar net die keer gebeuren op de trein), … Dus toch maar met de auto. Maar niet tot in het centrum van Antwerpen, dus de auto aan het sportpaleis geparkeerd en van daaruit zouden we de tram nemen tot aan de zoo. Verkeerd gedacht, zo bleek. Trams zijn niet gemaakt om buggy’s te vervoeren. Metro’s wel, maar die liggen ondergronds en dat betekent: trappen. Met een buggy. Niet te doen met twee koters, of je moet één boven laten staan en hopen dat die daar mooi boven blijft staan. Derde middel: de bus. Heel handig! Driewerf hoera.

En dan moest het natuurlijk nog weer beginnen regenen. Kleine, verfrissende druppeltjes in het begin. Een halve wolkbreuk met onweer bij het binnenkomen van de zoo. Resultaat: we hebben twee hele mooie kikkercapes en een paraplu van de zoo. Het doembeeld van een halve dag te moeten doorbrengen bij de vissen en de slangen sprak ons niet echt aan. Na een hevige discussie met de weergoden hebben die uiteindelijk het onderspit moeten delven en konden we de rest van de namiddag in relatief droog weer al die beestjes gaan bekijken (paap-aai, beer, tij-er, caracara, ildpad, zee-ond, pinwien, kikke, …). Benne en Fries vonden het allemaal zeer de moeite, en hebben zich dan ook nogal voorbeeldig gedragen. Op weg terug naar huis lagen ze allebei zacht te knorren. Dat volstond. Want bij het thuiskomen was Benne weer volledig wakker (tot halftien) en om vier uur deze morgen besloot Fries dat hij met de vogeltjes wou opstaan en dat het dus etenstijd was. Slapen is voor losers, maar dat wisten we al. Jammer genoeg.