Vierdaagse Leuven, congres. ’s Avonds terug naar huis stappen en daar zie ik aan het station twee van die jonge idealisten staan (helemaal niets op tegen, integendeel) met een T-shirt en reglementair badgeke van Child Focus. Van een halve kilometer ver hadden ze me wellicht al in het vizier, nog voor ik doorhad dat zij er stonden. Ik zag nog net de ene teken doen naar de andere: ‘Ik neem die wel, zo’n blond geval, ziet er beetje moe uit, zal wellicht de ‘courage’ niet hebben om neen te zeggen, die loser is voor mij! Voor mij! Voor mij!’.

Ik wou weglopen, heel erg hard en ver, want ik had er echt geen zin in. Leugentjes als ‘ik ben al lid, ik stort al elk jaar, ik moet nu echt wel echt waar mijn trein halen, ik doe niet aan goede doelen want ben een dikke egoïstische materialist, …’ kwamen weer niet in me op. En zo komt het dat ik me weer liet verschalken door een bruine krullenkop die op mijn emoties speelde en dus nu met een maandelijkse storting aan mijn been zit. Jammer voor ‘Kom op tegen Kanker‘ dit jaar, ze zullen moeten wijken voor Child Focus en het moeten doen met een plantje dat we kopen. (Note to myself: Onthou dat dan ook voor de volgende keer dat gelijk wie aan uw deur staat te rammelen met één of andere pot, envelop, schaal, overschrijving, …)

Hopelijk hebben we Child Focus nooit vanzeleven nodig. En dat heb ik hen dan ook gezegd. En dat ze maar eens wat ‘beter’ hun werk doen, en niet alleen verdwenen maar ook misbruikte kinderen opsporen. Ze hebben de/mijn (bescheiden) middelen alleszins al.

’t Is graag gegeven, daar niet van, maar ben ik de enige die zich zo laat vangen door straat’verkopers’? Krijgen die gasten tijdens hun opleiding een soort profiel van gemakkelijke slachtoffers? Moet ik mijn haar bruin kleuren en een deux-pièce dragen, druk gsm’end?