zou Erik zeggen…

Vandaag is de laatste dag van Benne en Fries bij hun onthaalmoeder Ilse. En daar reageer ik toch verrassend emotioneel op. Misschien in combinatie met oververmoeidheid en nog een stuk of 10 andere zorgen, maar ’t is een feit dat de waterlanders wel heel dicht zitten.

Hoe vaak heb ik niet gezegd tegen mijn echtgenoot dat Ilse, de onthaalmoeder, het enige goede was aan Sellewie, dat stuk verzameling van bakstenen dingen. Dat Ilse een vriendin geworden is, is teveel gezegd, maar we konden wel goed met elkaar babbelen, ik amuseerde mij ermee, ik vind ze een toffe madam. En Benne en Fries ook. Een onthaalmoeder/onthaalgezin is toch helemaal anders dan een crèche. ‘Ons Ilse’: een lieve, die mijn kinderen al bijna even graag zag/ziet als ik doe. Een rustpunt, die me hielp toen ik weer met vragen zat over vreemde ziektes, rare manieren en het doen en laten van mijn zonen. Een zekerheid in ons leven, bij Ilse konden we altijd terecht. En nu niet meer, en het is ontzettend jammer dat Fries niet langer bij haar kon blijven, hopelijk geeft zijn nieuwe onthaalmoeder hem een even goede basis mee als Benne heeft meegekregen.

En nu ga ik mijn kindjes afhalen en een potje bleiten.