Soms zou hij wel eens in de zetel durven slapen. En dan neemt hij volgende posities aan  in amper één uur tijd.

Soms valt hij wel eens uit zijn bed. Als we geluk hebben merkt hij er zelf niets van.

Soms wil hij niet slapen. Grapje, altijd wil hij niet gaan slapen. Zinnen als: “Benne, nu ga je echt in je bed blijven, het is half tien”, maken op hem geen indruk wegens geen besef van ‘half tien’. Zinnen als: “Benne, alle kindjes slapen al”, gevolgd door een opsomming van alle mogelijke klas- en familiegenootjes jonger dan tien jaar oud, maken ook al geen indruk meer. Verhaaltjes lezen, lampje aan, lampje uit, deur open, deur dicht, bed hier, bed daar, … Meneer maakt er een sport van om het slapen zo lang mogelijk uit te stellen. Als hij naar boven moet moet er plots nog geplast worden, heeft hij dorst, vindt hij die ene heel speciale beer niet meer, doet zijn hoofd pijn, doet zijn voet pijn, zit er een leeuw onder tafel. Is hij eens boven dan staat hij na 5 minuten weer op omdat er weer een halve dierentuin in zijn kamer zit, omdat hij die muur eens van naderbij wil inspecteren, omdat hij moet plassen, omdat de naad van zijn pyama wat kietelt, … Alle truuken van de foor kent dat kind.

Maar! Maar! Maar! Nieuw idee! Moeder heeft geknutseld, heeft de keukenklok vermassacreerd door daar gekleurd papier op te hangen. Geen idee wat ‘half tien’ betekent? Niet onder de indruk van ‘elf uur’? Rood zal het wezen, en de kleine wijzer op rood = petit Benneuh in zijn bed. En daar blijven! Pfoeh, dat ze mij maar rap mijn eigen nanny-programma geven…