In het buitenland durft een mens zoals ik al eens naar CNN te kijken. Live verslaggeving van de bovenste plank zou men denken. Al een half uur zit ik onwezenlijk te staren naar een gehypete hartaanval van de King of Pop, onze Michael. UCLA Medical Center, zoom in, zoom out. Een journaliste staat aan het huis van MJ, gilt en kirt dat er helikopters boven het huis cirkelen. Waarschijnlijk de concurrenten, mevrouw. Zoom out. Live in de studio, stand van zaken aan het UCLA, drie auto’s aan de zijkant van de straat geparkeerd, enkele verveelde politie-agenten die de boel wat moeten in bedwang houden. Terug naar de studio, een overzicht van Jackson zijn gloriemomenten, precies alsof hij er al niet meer is. Zijn toestand op dit moment is niet heel erg duidelijk verschijnt op de telex. Spanneeeeund, niet? Ik krijg er het haar op mijn armen niet van recht.

Wie dat wel kon doen, met haar liedjes, met haar warme stem, met haar zachte ironie, met poëzie die nooit ten volle tot haar recht kwam omdat mevrouw ook ooit nog ergens de top 50 had gepresenteerd, maar who cares? Die stem, wat een inhoud, wat een luchtigheid, wat een zwaarte. Een Zangeres, een Kleinkunstenares van haar tijd. “Dans me naar het hart van jou”. Hilde Rens, Yasmine, een Madame, is niet meer. En daar slikt een mens toch wel van.

Intussen zou ook de King of Pop overleden zijn, zo meldt de Standaard. CNN loopt achter, deze keer, of niet? En die schone blonde van Charlie’s Angels, en peuter Damian voor wie het flesje methadon er te lekker uitzag. Geen oordeel en gezwets over verantwoordelijkheden bij dat laatste, ’t is al erg genoeg.