Ik was extreem veel vermagerd de laatste twee weken, in één keer was er zo’n 27 kilogram afgevlogen, eerst 15, daarna 12. Ik voelde me echt vermagerd, een stuk eraf, een lege buik, een deel van mezelf, van mijn persoonlijkheid was weg. Zaterdagavond kreeg ik mijn kilo’s in één keer terug: een ventje van amper een meter groot kwam aangelopen en vloog me rond de hals, een kleiner ventje van bijna een meter groot kwam rustig aangewandeld en bekeek wat er te verdienen viel bij die moeder die twee weken was weggeweest. Was Dieter van Hello/Goodbye er geweest, ’t was helemaal in orde, het tv-moment van het jaar was dat geweest, want ik heb staan bleiten gelijk een klein kind, en nee dat was helemaal niet gepland want ik had me er net op voorbereid om heel rustig en stoer te komen aangewandeld om dan als meest bedaarde mens ter wereld mijn kleine ventjes vast te nemen, hen weliswaar een halve breuk te knuffelen, maar toch: ik ging niet emotioneel doen. Ha, hebben wij gelachen achteraf met de weinige zelfkennis van me.

En problemen om aan te passen, jetlag, moe van de lange reis, …? Als je meteen weer in je huishouden gesmeten wordt heb je die luxe niet om zelfs maar na te denken over een mogelijke jetlag. Dat is gewoon geen optie. En zo zijn we alweer vier dagen aan het meedraaien in ’s werelds mallemolen.