Ik heb een tijdje niets geschreven omdat ik iets wou testen. Er zijn mensen die beweren dat ze niets aan mij persoonlijk meer moeten vragen omdat ze het toch allemaal al kunnen lezen op deze blog. Uiteraard ervan uitgaand dat mijn hele leven te vatten is in een wekelijks stukje. Zo oninteressant ben ik wel. Dus werd er niet meer geschreven, om te testen of die mensen dan wél geïnteresseerd zouden worden in mijn ménage. Wat niet het geval is. Conclusie: mijn stelling bewezen en ik heb mijn punt kunnen maken denk ik 🙂

Bon, het derde kind verdient ook zijn verhaal. Meer zelfs: het verdient zeker zijn verhaal omdat twee grote broers daar een actieve rol in kunnen spelen. Kind1 heeft nooit de zwangerschap van Kind2 beseft wegens veel te jong. Maar nu beseffen zowel Kind1 als Kind2 ten volle wat er aan het gebeuren is. En ik kan dat iedereen aanraden, eigenlijk. Toch tenminste twee die zich geen vragen hebben gesteld over de zin en onzin van zo’n Kind3. De enige vraag die ze zich stelden was hoe dat Kind3 in godsnaam in die buik was terecht gekomen.

Onzinnige vragen horen we hier anders wel genoeg. Een greep uit het aanbod met mijn nogal beleefd geformuleerd antwoord erbij.

– “Da’s nu toch echt omdat ge nog een meiske wilt hé” (in mijn gezicht), of “Da’s nu toch echt omdat ze nog per sé een meiske willen hé” (achter mijn rug). Antwoord: Moest ik een dochter willen, dan adopteerde ik er wel één of zocht ik me een vrouwelijk pleegkind. Een derde kind plannen en hopen op een dochter terwijl je weet dat zowel moeder als vader uit behoorlijk mannelijke families komen is nogal naïef, niet?

– “Dat is nu toch wel een accidentje zeker?” (in mijn gezicht), of “Ben jij zeker dat dat kind gepland is?” (achter mijn rug). Antwoord: mijn drie kinders zijn gepland én gewenst, jawel. En voor de rest: het léf om dat maar te denken.

– “Dat is echt onverstandig, zo nu drie kinders op de wereld zetten” (in mijn gezicht), of “Allez, en die vent gaat er weer voor mogen zorgen, want zij, zij is hele dagen gaan werken” (achter mijn rug). Antwoord: die vent beslist nog wel zelf zeker om de zaadcellen ter beschikking te stellen? En hij is ook slim genoeg om te weten wat daar de consequenties van zijn. En dat hij minder uren klopt dan ik: ik kan dat alleen maar toejuichen, is er tenminste één ouder die veel thuis is voor de kinderen. Er zijn veel koppels die niet het geluk hebben dat te kunnen doen.

– “Dat is toch financieel niet te doen, en zo net met die verbouwingen en al?” (in mijn gezicht), of “’t Moet zijn dat ze genoeg verdienen zeker, maar ik zou het niet willen hoor” (achter mijn rug). Antwoord: Veeg voor uw eigen deur. En voor de rest: wie zich zorgen maakt over onze financiële toestand kan altijd een benefietactie organiseren voor een gezin met ochere-ochot drie kinders! Kom dat nog tegen, drie kinders in één ménage, en dat in het jaar 2012.

– “Allez, we gaan dan maar proficiat zeggen zeker?” (in mijn gezicht) of “‘Als ze hier maar niet teveel met hun drie kinders passeren, ’t is zo al druk genoeg” (achter mijn rug). Antwoord: Wat zei u, ik heb u niet gehoord, te druk bezig met genieten van Kind3. Hoera voor ons!

En dan hier een oproep aan al wie drie kinders heeft: zeg me eens aan wat ik me nog allemaal mag verwachten.