Bestaat er een vragenlijst om verbouwstress bij koppels te meten? En bestaat er dan een risicoberekening om de kans te bepalen dat ze het niet samen overleven? Mogen wij dan even de uitzondering op de regel zijn?

Er is hier namelijk ontzettend veel verbouwstress geweest, genoeg om de boel te laten ontploffen. Wat niet gebeurd is, meer nog: er is hier niet gesnauwd, gesnakt, gebeten. Er is hier veel gezucht, er is hier veel inwendig ontploft, maar we zijn lief gebleven voor elkaar. Hoe deden we dat? Door een gemeenschappelijke vijand te zoeken en daarop af te geven. Dat schept een band, niet normaal. Wij twee, en als het zielig moest zijn: wij twee met de arme schaapjes van kindjes erbij, tegen de rest van de aannemers. En nu tegen het weer.

Die zonen van ons, die gaan nooit ofte nimmer willen verbouwen: toch allemaal stoute meneren. Behalve die meneer van de elektriciteit en die meneer van het dak en van de ruwbouw. Die zijn flink, die doen hun best. De rest mag aanschuiven in het rijtje gelabeld ‘met strenge hand op te volgen’.

Maar! Zo’n zeven uur voor de plakker zou komen (u leest ‘m al: zou) deden wij een triomfantelijke high-five en trokken we de overwinningsfoto. Alles is klaar, vanaf nu is het aan plakker, sanitairman en vloerder. Meer dan een beetje pleisterwerk afkappen, een plafonnetje steken, wat elektriciteit en een half dakje leggen en wat sleufjes graven konden we niet meer doen precies. En dat maakt dat ik nu weer tijd genoeg heb om iedereen achter zijn vodden te zitten en te starten met een serie aangetekende brieven.  En tijd om haarmaskertjes in overvloed te gebruiken, dat ook. Aftellen? Nee, daar doen we niet (meer) aan mee. Ergens in april dalen we neder, maar laat ons er vooral geen week opplakken, dat doet het vriesweer ook niet.

En nu: slapen, sociaal doen, blogs lezen, wishlist opstellen voor het ‘nieuwe’ huis, half gehypnotiseerd naar de beeldbuis kijken en zonder druk verder werken. Of zijn we weer te optimistisch?