Dankjewel lieve Fries, dat je hebt gewacht met ziek worden tot je moeder en vader weer een weekend vrij hadden. Je moeder lag net een uur te dutten toen je vrijdagnacht begon te gillen. En diezelfde moeder liet je net niet vallen van de hitte toen ze je optilde. Toen je ook nog moest overgeven en de thermometer zonder al te veel moeite 40.7° aangaf, besloten we je vader wakker te maken met de lachwekkende woorden: “Rap, rap, Fries moet binnen in de spoed”.

Net geen uur later kwamen we aan. Want daar had je geen rekening mee gehouden, lieve zoon, dat die wegen er spekglad bij lagen, dat enkel de kwart en halve garen onder ons de weg op gingen, zeker vanuit het boerengat waar wij wonen.

Spoed dus. De allereerste keer in 5,5 jaar moederschap, te danken aan een combinatie van sterke kinderkes en veel geluk. En van de spoed naar het grote ziekenhuis. Toen was het ongeveer vier uur ’s morgens. En blij dat je was, toen je een spuit kreeg. Want ja, op school leer je over de dokter en het ziekenhuis. Qua ervaringsgericht onderwijs kan dat tellen, score voor de ouders om zo betrokken te zijn bij het lesgebeuren.

En moeder heeft zich sterk gehouden, zeker toen ze begonnen over een hersenvliesontsteking. Wetende dat een flippende moeder iets is wat kinderartsen best wel kunnen missen. Tenzij ze daarvoor spuitjes hebben. Lieve Fries, heb je ons daar even goed liggen gehad. Want na een paar uur wachten bleek het helemaal geen hersenvliesontsteking, maar ‘iets anders, we zoeken verder’. Gaan we nog even gezamenlijk lachen en bleiten van pure decompressie?

Enfin, lieve vriend, je bent zo schattig als je ziek bent. Door die rode gezwollen wangetjes van je komen je blauwe ogen nog beter uit. En als je lacht, is het wat geforceerd, en daarom maakt het me des te vrolijker. En geen denken aan dat je huilt bij een prik, daar ben je toch veel te stoer voor. Of te ziek, maar dat hoeft niemand te weten.

Lief klein ziek kindje, laten we snel naar huis gaan.