Wat er in Italië dringend moet gebeuren:

• minder regen als ik er ben, meer zon. Twee dagen van de zeven is te veel. Ik heb die aftersunmelk niet voor niets gekocht, hé. Voordeel is wel dat het boekenlezen hier vlotjes gaat: de eerste van Stieg Larsson (“Mannen die vrouwen haten”), zo’n boek gaat er op tijd en stond wel in. Is ook al verslonden: Atonement van Ian McEwan, azo schoon zeg! Begonnen: Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst, en 1984 van George Orwell. Ligt nog klaar: Until I find you van John Irving en de schrijfseltjes van  Jane Austen, verder nog: de andere twee van Stieg Larsson.
• minder haarspeldbochten want ik ben hier zo al een aantal jaren van mijn leven kwijt aan pure stress om van punt A naar punt B te raken, via een route waar de betere rollercoaster zelfs niet goed van zou zijn.
• minder koortsblazen. Niet dat dat nu specifiek iets met dit land te maken heeft, maar op reis gaan met een rij koortsblazen met Dolomieten-ambities is niet leuk. Op vakantiefoto’s anno 2009 zal je mij dus vaak zien met een wat zurig lachje zien. Angst om die dingen te doen openspringen is het dus.
• Ook nog dringend gevraagd: Valium-verstuivers: om die twee gasten van mij wat langer te laten slapen. Het concept ‘vakantie’ hebben die twee nog niet zo goed door, tenzij een dauwtrip om 03.40 uur onder de noemer ontspanning valt. Vier jaar geleden wel nog, nu niet meer, dank u.

Wat nooit mag veranderen in Italië:

• het gestoef met mijn twee zonen en bij uitbreiding met alle neefjes hier aanwezig. Telkens als wij fietskar-, buggy- of draagdoekgewijs de hort opgaan worden wij tegengehouden door jong en oud om ‘mi complimenti’, ‘belissimo’, ‘bello bambino’, en andere verrukte kreetjes uit te slaan. Bovenop mijn 1 meter 62 is intussen al 20 cm gegroeid. Leve Don Fries Juan en Dr. Benne Love. Blond betekent hier nog iets!
• Bennes oneliners: zoals Benne die wijst naar mijn koortsblazen, heel erg bezorgd vraagt: “Mama, dat gaat toch nog weg hé?”, ik knik en zeg dat dat grotendeels van hem en zijn broer zal afhangen. Hij sust en zegt: “De maan zal dat wel wegdoen, mamaatje!”.
• Nog? Benne ziet een dame in een rolstoel. ’t Kind roept het uit: “Kijk, die mevrouw gaat dood!”. In het licht van de eeuwigheid heeft hij gelijk, maar gelukkig begrijpen ze hier zijn gekwebbel niet.
• En zo zijn we gisteren ook op zoek gegaan naar het kasteel van Prins Martino, vroeg hij zich af waarom dat kasteel geen springkasteel was, had hij plotseling medelijden met prins Martino en kreeg de echtgenoot zowaar enorm veel zin in het gelijknamige broodje.
• Ook nog goed voor warme momenten in een wetsuit: schone instructeurs die me goed vastnemen tijdens het canyoning. Ik die zo de stoere probeer uit te hangen en indruk wil maken op echtgenoot en instructeur. Samen met schoonzus Kim van rotsen en rotsjes gegleden, gesprongen van veel te hoge rotsen en bruggen. Allemaal om toch maar in die schone oogskes van de schoonste Italiaan tot nu toe te kunnen kijken. Straks eens flauwvallen op de mountainbike zodat de flying verplegers mij kunnen komen halen 🙂

Conclusie: ik amuseer me hier wel, maar ’t mag nu stoppen met regenen zodat ik weer naar buiten kan, die kuiten nog wat kleur geven. Ciao!