Gisterenavond liep hij afwisselend als een halve olifant of muis boven in de gang. Hij had zijn pyama af- en aangedaan, zijn boekjes in, uit en naast het bed gespreid. Hij was zijn broer even gaan bezoeken en had die net niet wakker gemaakt, en hij was het grote bed even gaan uittesten ook. Ik had echt de moed niet meer om er nog veel pedagogisch gedoe aan vast te koppelen en dus bleef het beperkt tot beneden aan de deur of net boven aan de trap staan, half moedeloos, en te zeggen: “Benne, ga in je bed, het is tijd om te slapen”. Licht uit, gevolgd door een klik vijf minuten later wat zoveel wil zeggen dat meneer het licht terug heeft aangelegd.

Gevolg: ’t kind zit de volgende morgen met een pesthumeur voor zich uit te staren, twijfelend of hij zijn boterhammen zou opeten of op de grond gooien. Hij staart voor zich uit, te moe om al kwaad te zijn op die moeder die hem heeft wakker gemaakt.

Ik kan het niet laten om de wijsneus uit te hangen en zeg dat hij het maar moet weten, dat hij vroeger moet slapen, dat hij in zijn bed moet blijven liggen, dat hij niet meer moet rondlopen, en zaag zaag zaag. Hij staart me weer aan met die grote ogen van hem en trekt een halve wenkbrauw op. ’t Kind is moe. En dan spreekt hij. Mijn schuld, redeneert hij, ik moest maar samen met hem in bed gegaan zijn (“mama moet ook in mijn bed hé, of Benne in ’t grote bed”), dan konden we samen slapen (“mama moet hier blijven, slapen met Benne”), kon hij vroeger slapen en was hij zo moe niet (“feel slapen, niet moe”). Voila. Heb ik het weer gedaan.

Trouwens: is het supernanny-gewijs verantwoord om je kind op te sluiten in de kamer en er zo voor te zorgen dat hij geen gangfuiven meer organiseert?