Ik ben bang dat als ik over hét ouderfeest van mijn favoriete school zal schrijven het allemaal niet meer zo speciaal zal lijken als het nu nog is in mijn hoofd. Maar ik moet er iets over zeggen opdat ik die geestige verwondering van vandaag niet vlug zou vergeten.

Zo’n ouderfeest, dat is iets wat komt na het grootouderfeest. Dat is op dinsdag voor wie diepe rimpels heeft en op donderdag voor wie die rimpels nog kan camoufleren.

Zo’n ouderfeest: dat is de helft van de tijd mezelf betrappen op een open mond, mezelf aanmanen om nu eens eindelijk deftig op die stoel te zitten, dat is de tijd vergeten, dat is genieten. Dat is anderhalf uur wervelende show, van eerste kleuterklas tot en met zesde leerjaar.

Dat is ook zoeken naar je oudste zoon, even ontgoocheld zijn omdat hij niet op de eerste rij staat, want je kan hem niet zo goed zien. Dus duw je maar je buurvrouw half van haar stoel zodat je je blik kan richten op hem. De danser, de zwaaier, de billenshaker, de meest stralende. Hij heeft me gezien (ik zat op de tweede rij, leve mezelf toen ik de woorden “slechts één plaatsje mevrouw, dat zal vooraan ook nog wel vrij zijn zeker?” uitsprak*), en dat moment, die blik tussen die oudste zoon en mezelf, en zijn breedste glimlach en zwaai die erop volgde: toen ontploften zowat alle vlinders die ik ooit in mijn buik moet hebben gehad.

Zo’n ouderfeest, dat doet wat met een mens, en het is erg dat kinderen zo’n seut van je kunnen maken dat je zowaar begint te bleiten omdat je kind ergens op de derde rij onhandig met zijn heupen staat te draaien. Nuja, die naast mij was ook aan het bleiten, en die achter mij ook. Dus ik mocht ook, voila.

De pluimen: een pluim voor al wie me vandaag heeft weten te ontroeren, te verwonderen, te laten zitten op ’t puntje van mijn stoel, te verbazen om zoveel inzet en samenwerking. En niet in het minst: een pluim voor die leerkrachten, en dat ze volgend jaar op het podium mogen komen zodat ze mijn staande ovatie in ontvangst kunnen nemen.

* De echtgenoot moest moest! moest!! werken. Whoehaaa, maar hij mag wel elke dag de zonen afzetten en ophalen. Hij moet niet zagen dus. Vandaag was ’t voor mij!