De Sterre.  Volks café in de Voskenslaan in Gent. Stamcafé van ettelijke generaties Astridianen (ofte: bewoners van de coolste studentenhome van Gent). Jukebox, pooltafel, darts, tapijt dat al 20 jaar niet meer werd gekuist, duizend foto’s aan de muur van studenten, Cara pils als het bier al op was voor de brouwer had kunnen leveren, honderden studenten, één cafébaas: Robert.

De cafébaas die me tevergeefs Gents probeerde te leren begrijpen, hij die naar de Scabs heeft geluisterd tot het zijn oren uitkwam, diegene bij wie ik op zondag wel als eerste moesten langsgaan om daar met mijn verse 2000 frank zakgeld de poef van de vorige week te betalen. Zodat er eigenlijk op zondagavond weeral niet veel meer over was.

De cafébaas die honderden eerste kussen heeft gezien en minstens evenveel laatste kussen. Om de dag erna te luisteren naar het liefdesverdriet, de wanhoop. Met al zijn wijsheid moet hij zich vaak afgevraagd hebben wat hij in godsnaam deed tussen zo’n bende puberale studenten. Als hij het al dacht, liet hij het nooit merken.

De cafébaas die maar bleef luisteren naar onze plannen om de wereld te verbeteren, om de politiek te hervormen, om Sergio echt wel naar het Songfestival te sturen, om de voetbalwereld eens op te kuisen. De cafébaas die goedkeurend knikte toen ik eindelijk de buitenspelregel(s) kon uitleggen.

De cafébaas die zijn vrouw Lud introduceerde, met haar vreemde Russische baksels in een keuken die nu nooit nog door eender welke inspectie zou raken. Lud, die Nederlands moest leren, en wij die haar dat niet konden leren omdat de kern van onze woordenschat bestond uit bier, pint, muziek, feest.

De cafébaas die voor velen als een vader was, een ongelooflijk luisterend oor, die een half uur kon knikken om dan vervolgens zwijgzaam nog een pint voor je neer te zetten. De wereld zag er toen telkens een stukje beter uit.

De cafébaas die cantussen filmde, maar waar (gelukkig voor velen) niets van terug te vinden is op YouTube en dergelijke. Het aantal bezwarende foto’s en filmpjes groeide nochtans elk jaar.

De cafébaas de ooit mijn ouders en huidige schoonouders op bezoek kreeg. En die wijselijk zweeg.

Vijf jaar student in Gent. Overpoort? Zelden geweest. Café De Sterre des te meer.

Robert, visser vaar naar huis. Bedankt en santé!