Dat M., één van die twee rakkers die hier regelmatig de boel mee helpen verbouwen, graag de dvd van Sinterklaas wou zien.

Dat Benne toen zei dat hij Sinterklaas al een paar keer in het echt had gezien.

Dat M. vroeg of dat echt echt écht waar was? En dat hij vroeg of de Sint hier ook langskwam.

Dat ik zei dat de grote Sinterman Benne en Fries zeker wist wonen, en dat hij hier al elke keer op 6 december is langsgekomen, ondanks vele dreigingen van het tegenovergestelde als die van ons weer eens niet wilden slapen, opruimen, luisteren, gewoon willoos hun ouders volgen zonder al te veel protest 🙂

Dat M. zei dat hij zo blij was dat de Sint hem vorig jaar ook had gevonden, in het grote huis waar hij nu woont, en dat hij toch waarlijks, waarachtig, warempel, alle Sinterklazen nog aan toe, vorig jaar een bal had gekregen. Het. Kind. Had. Een. Bal. Gekregen. Een bal, dus. En daar was hij zo oprecht content mee, na 8 maanden nog altijd. Van Sinterklaas een bal krijgen, stel je voor.

En dat mijn twee koters waarschijnlijk aan een grandioze zoektocht zouden beginnen mocht hier op tafel enkel een bal liggen te pronken, ze zouden er het leuke niet van inzien.

En dat M. vroeg of de Sint wel zou weten of hij nu ook naar hier kwam (opportunisme is van alle leeftijden en van alle kinderen :-))

En toen zei ik, trots van hier tot Sinterklaasland, dat ik de Sint en alle zwarte pieten van de wereld persoonlijk zou verwittigen dat hij zijn zak mag vullen voor vier als hij naar hier komt.

En toen begonnen mijn ogen precies een beetje te pieken. Seut die ik ben.