Opdracht van de dag: doe eens normaal hier, en stoef niet altijd hoe geestig uw leven wel is.

Ik moet hier geen foto van mijn living posten net voor de poetsvrouw komt, dit wegens geen living en ook geen poetsvrouw (maar die komt er wel!), ik moet ook niets schrijven over wat er deze week echt beuzakkerij was want dan zondig ik tegen één van mijn beginregels.

Het zijn er vier, de criteria waaraan ik mijn schrijfsels toets vooraleer ik ze hier loslaat: 1. Mag de baas het weten? Daarmee bedoel ik de baas die het verst van me af staat, of een toekomstige baas. 2. Mogen mijn schoonouders het weten? 3. Kan het mijn kinderen (later) schade toebrengen? 4. Gaat het over het werk? Indien op vraag 1 en 2 een negatief antwoord en/of op vraag 3 en 4 een bevestigend antwoord: deleten, die boel en ik ga me op een ander afreageren.
Dat zijn de vier criteria, en dus is hier heel wat zelfcensuur.

En laten we dat vooral zo houden ja? U mag gerust denken, op basis van mijn schrijfsels, dat ik een leeghoofd ben en van de boze wereld geen besef heb. Mocht dat uw mening zijn en u ziet me als een clown of een naïef wicht, dan bewijst u me dat ik met mijn schrijfsels mijn doel heb bereikt en aanvaard ik met plezier het compliment.

Er is hier dus weinig echt persoonlijks van mij en mijn ménage te lezen, behalve een twijfeltje hier en daar. Voor meer details verwijs ik u graag naar de zetel in mijn huis, mijn telefoon, mijzelve aan een toog met een glas wijn. Laten we het hier dus houden op ‘mezelf in Wonderland’, fijner voor u, beter voor mij.