Iemand mijn stukje tand gezien?
Na al die moeite om er bovenaan twee ferme bijters door te duwen, heb ik eigenlijk niet zo heel lang mogen genieten van mijn twee grootste tanden in al hun glorie. Het zit zo: ik wou geen middagdutje doen, en liet dat ook duidelijk merken aan mama. Die besloot om dan maar wat met mij op het grote bed te liggen in de hoop dat haar (gespeelde) slapen mij op andere gedachten zou brengen en ik zo wel in slaap zou vallen. Maar terwijl mama met halfdichtgeknepen ogen deed alsof ze sliep begon ik zowaar weer mijn tuimelingen uitvoeren in het bed. Over mama, op mama, mezelf laten vallen op de matras, in de hoop kussens, enfin: dat middagdutje zou er zeker niet meer van komen. En toen besloten we om een kruipspelletje te spelen (op de grond). Mama verstopte zich (achter een deur, hoek, …) en gooide dan mijn knuffelkonijn voor haar. Ik dus al lachend beginnen kruipen naar dat konijn, en eens ik daar was, kwam mama met een gek gezicht te voorschijn, zodat ik het echt wel in mijn broek deed van het lachen. Hilariteit alom en ik kreeg zowaar de slappe lach. Tot het misliep: mama had zich in mijn kamer verstopt en ik kroop door de gang om ze te ‘zoeken’ (je moet het mee spelen hé, ik wist natuurlijk al lang waar die zat), net toen ik om de hoek kwam koekeloeren kwam mama op handen en knieën van achter de deur en opnieuw begon ik zo hard te lachen… zo hard dat ik door mijn handen zakte en recht op mijn tanden viel. Twee seconden absolute stilte en daarna een kwartier oorverdovend gehuil en jawel: ’t bloed liep uit m’n mond. ’t Klinkt erger dan het was en mama bleef er nog behoorlijk rustig onder, nam de zakdoekjes en begon te deppen, op zoek naar de plaats van die ‘grote gapende wonde’. Na heel wat spoelen en gewrijf over mijn rugje, begon ik ze weeral uit te lachen. ’t Zal haar leren, die moeder van me. Toen zag ze dat het bloed van mijn bovenste (linker)snijtand kwam. De tand zat er nog, dus het grote gevaar was geweken. En intussen was haar lieve baby toch ook weeral aan het lachen, met rode wateroogjes en nog een beetje groggy van de onzachte aanraking met de grond. Eind goed, al goed… tot zowel mama als papa (ja, ze moeten daarvoor met twee zijn), de dag erna tot de conclusie kwamen dat er een stukje tand weg was. Geen groot stuk, en hopelijk heeft het geen gevolgen voor het kunnen verorberen van biefstuk en die ribbetjes op mijn verjaardag. Ze hebben me wel beloofd dat ik over vijf of zes jaar nieuwe krijg, veel grotere en mooiere tanden. En tegen dan zal ik wel al niet meer kruipen zeker?
Het blijft een levensles, zoals mijn wijze opa Bernard vroeger zei toen mama nog een mamaatje was: alle geweldige, maar wilde spelletjes, ontaarden vroeg of laat in gehuil. Bedankt, opa, dat weten we nu ook alweer, maar ik denk niet dat ik me voorlopig al veel van je wijsheid zal aantrekken, daarvoor moet ik nog teveel leren…