Ik heb een tijdje niet kunnen schrijven omdat ik wat flou zag uit mijn ene oog. Het zit zo: stoelen zijn er in verschillende maten en gewichten, en vooral die gewichten zijn belangrijk. Eén van de nieuwe wetmatigheden in de Benne-fysica is: ‘als Benne zwaarder is dan de stoel, dan loopt het niet goed af’.
Proefondervindelijk bewezen, jawel. Na het optrekken aan zetels, kasten, mama’s broek, tafelpoten, bedspijlen, bad, en dergelijke meer, wou ik me vorige week optrekken aan een stoel bij oma Izegem. Die leek me heel stabiel: vier poten, die stoel stond daar al een tijdje te staan zonder uit zichzelf te bewegen, had dezelfde structuur (poten, zitvlak, leuning) als de stoelen bij mama en papa,… alles wees erop dat ook dit voorwerp het label ‘getest en goedgekeurd’ zou krijgen. Ik begon aan mijn testprocedure en trok me recht aan de stoel tot ik halverwege de uitdaging op de grond viel en die stoel me wou nadoen en bijgevolg ook op de grond viel… en op mij. Op mijn oog.
Eerste resultaat: een oog dat intussen al alle kleuren van de regenboog heeft gehad. Van rood naar paars naar groen naar bruin naar geel.
Tweede resultaat van de hele onderneming: een enorm geschrokken oma die er maar niet bijkan dat dit kon gebeuren
Derde resultaat: ik sta bekend als superstoere kerel, want aan iedereen die me vraagt hoe ik aan dat blauw oog kom zeg ik dat de andere waarmee ik gevochten heb in het ziekenhuis ligt.
Vierde resultaat: de hele historie is intussen al naar mijn niet-bewustzijn verbannen en bijgevolg trek ik me vrolijk verder op aan alles wat vier poten heeft.
Viggo en Diezel: you’re next!