En dan gaat het licht uit, de deur dicht. Traag loop je door de gang en je wil niet achterom kijken. Voor de laatste keer de parking af in het kleine bolleke, voor de laatste keer het Alma-eten bekritiseren, voor de laatste keer de goede koffie proeven, een beetje knuffels, toffe woorden. Huilen doen we niet, daarvoor zijn we te groot geworden.

Maar ’t zit er op, daar waar ik dacht eeuwig te zullen blijven, daar waar ik me als een kind in een speeltuin voelde, dat af en toe streken mocht uithalen, daar waar je mening werd geapprecieerd, daar waar je respect hebt voor baas en collega’s, daar waar je heel veel kan bijleren, … daar heb ik afscheid van genomen. De KULAK-deur achter me dicht, maar niet gesloten.

Enter Katho, enter samenwerking Katho-Kulak, enter mezelf als kleine schakel hiertussen. De sfeer op de Katho is super, leuke mensen, ongedwongen, open en positief (leuke promopraat), maar een nieuwe horizon verkennen maakt altijd wat bang en onzeker. Gelukkig heb ik de steun van grote zus Kulak en haar medewerkers. En nu ben ik dus een dubbele K: Katho’er en Kulak’er.

Bedankt collega’s en bazen, tot gauw!

Mieke