Vanwaar toch die naam ‘Diego’? Wel: voor Benne hadden we het in ons hoofd gehaald om de namen van de twee grootvaders samen te voegen tot één tweede naam. Dus Gerrit en Bernard werd Gerben. En dat vonden we nog een mooie naam ook, dus klop-klop voor onszelf: missie geslaagd.

Voor de tweede Kerckhove dachten we eraan om opnieuw zo’n toer uit te halen, en dit keer met de namen van de oma’s. Maar welke naam maak je van Christine en Yvette? En dan nog liefst een mannelijke naam, en één die een beetje leuk klinkt, en één die past bij de eerste voornaam (nee, zeggen we lekker niet). We kwamen niet direct op iets. Probleem.

Tot we besloten om niet de grootmoeders eer aan te doen maar de honden. Tenslotte zullen ook zij een substantieel deel van de kleine zijn leven gaan uitmaken. Diezel en Viggo. Dievi, Zelgo, VigDie, Diego. Voila. Na een half uur de slappe lach (ja, echt waar, met zo’n flauw iets) besloten we om de kleine kleine (Benne is nu grote kleine) maar Diego te noemen. Zoals Benne ook een binnenbaarmoederlijke naam had: Herman.

Een eerste voornaam hebben we nu al, maar voor een tweede naam is het nog wat zoekwerk. Suggesties zijn dus welkom.