Vanaf wanneer kan je vol trots zeggen dat je kleine stapt? Aan het handje? Twee stappen voorwaarts? Tien stappen voorwaarts? Stappen in functie van iets, of zomaar stappen? Of stappen als niemand het ziet? Want, jawel, dat laatste is het geval bij kleine Benne. De lieve dreumes, luiwammes, gekke beer stapt alleen maar als hij denkt dat niemand het ziet, vlot vooruit, vastberaden, recht op het doel af. En laat zich pardoes op de grond vallen als hij door heeft dat iemand nog maar uit de verste ooghoeken naar hem kijkt. Wat doe je daar dan mee? Stapt hij nu of niet? Misschien zijn de zolen van zijn nieuwe schoenen te mooi voor hem, en verslijt hij liever de toppen van z’n schoenen? Misschien wil hij gewoon liever wat klein blijven? Misschien denkt hij: “Neeh, laat maar, al dat stappen, want dan willen ze per sé met me naar het bos en doen ze me die leuke Hema-laarsjes aan.”? Of misschien is hij gewoon weer vierkant, rond, ellipsvormig, … met onze voeten aan het rammelen.