Ok, hij stapt, dat zijn we nu echt wel zeker. Om alle twijfels van onze kant weg te nemen heeft Benne dit weekend (opgepast: flauwe woordspeling) zijn beste beentje voorgezet. Met de ene hand op de buik en met de andere vooruit om het evenwicht te bewaren, en weg was hij. Volwaardige marathonafstanden heeft hij afgelegd en als grote apotheose wou hij dan nog eens de trap beklimmen. Maar dat was buiten de allerliefste ouders gerekend, die intussen volop aan het zoeken zijn waar ze ogen op hun rug kunnen laten zetten.

Ook een mijlpaal in de taalontwikkeling: na papa, baba, buba (= bumba), ba (= bal), dada, we (= weg), o! (= allez, da’s ook weer iets raars, zeg!), nè (=  neen) en mèmè, is nu eindelijk het woordje ‘mama’ aan de beurt.  En hij weet het dat zijn moeders hart smelt als hij het zegt. Gevolg: ongelooflijke deugnieterij, mama komt aangestoven met opgegeven vinger, Benne staat recht, stapt (olé!) en zegt met uitgestoken handjes ‘mama’ (olé 2!). Twee keer raak, hoe kan je daar dan nog boos op blijven? En hij weet het echt wel heel goed…