Diego gebruiken we niet meer. We hebben een meer toepasselijke naam gevonden: Chucky. Daar waar de ongeboren Benne er een sport van maakte om zijn moeder te kietelen tijdens haar zwangerschap, maakt deze kleine allerlei vreemde bewegingen die regelmatig uitmonden in een ‘aauw’ of ‘oempf’ of ‘grrrrmmmpppfff’ of ander gekreun. Waarschijnlijk heeft de kleine Diego/Chucky al redelijk lange nagels en schraapt hij hiermee langs de baarmoederwand, of zoiets… om het even… maar ’t doet pijn. Ofwel zijn we echt in de finale fase van de zwangerschap aangekomen, kan ook. Enkele redenen hiervoor:

• opgezwollen voeten en handen (jeeij, eindelijk weer stompjes, al ooit een buik op olifantenpootjes gezien?)
• een constant gemekker en gezaag (nog meer dan anders) over hoe dik die buik wel is, hoe onpraktisch, hoe mega-onaantrekkelijk je wel kan zijn, hoe lastig het is om schoenen aan te doen, …
• een vervanger op het werk! Twee dagen voor de ingang van het bevallingsverlof. De persoon in kwestie moet wel nog toezeggen…
• fysisch zijn er nog geen tekenen die op enige vorm van geboorte kunnen wijzen. Chucky schopt, krast, schraapt, beweegt nog zoals hij wil, en profiteert er gretig van om zijn billen tegen de maag van moeder gans te drukken. Waardoor die o zo lekkere spaghetti toch net iets te veel stijgt. Indalen? Nog nooit van gehoord… maar daar had zijn broer Benne het ook niet echt op begrepen.