We zijn van zaterdagmiddag terug thuis in Sellewie. En dat doet deugd. Voor wie het zich afvraagt: Benne was niet 100%, kwam echt niet graag naar het ziekenhuis en mama Mieke miste het ventje ook meer dan dat ze had gedacht. Aangezien mama en baby zich gezond en wel voelden mochten ze dus naar huis. Dat kon ook alleen maar dankzij de hele goede zorgen van het vroedvrouwenteam (merci om er ook nu weer enkele fijne dagen van te maken!) en de dokter van het ziekenhuis.

En dan die eerste nacht: Fries slaapt ongeveer 6 uur door aan één stuk. Zo tussen twee uur en acht uur. Gisteren was Benne gaan slapen, en daarna volgden Fries en ouders. Fries wou er echter nog niet al te veel van weten (ondanks de mooie wieg) en besloot om de fuif voor geopend te verklaren. Resultaat: afwisselend kwamen Benne en Fries wakker, Benne werd helemaal chagrijnig en trok ostentatief het deken over zijn oren. Fries trok er zich weinig van aan en bleef huilen. Tot we tot de volgende verdeling kwamen: Steve bleef boven slapen met Benne en Mieke ging naar beneden met Fries. Fries begon direct te knorren van ‘contentement’, Benne volgde al snel, maar sliep niet echt vast. Conclusie: deze middag drie slapers op een rij in de zetel: Benne, Steve (in slaap gevallen tijdens het sportdeel op het nieuws, hoe is het mogelijk…) en Fries. En daarnaast een trotse moeder die nog altijd in een roes door het leven stapt… Tot vannacht…