De ene rammelt met onze voeten, de andere rammelt van de honger. Alhoewel dat rammelen op zich wel meevalt. Bij Benne is het veelvuldig neen-zeggen voor 50% te wijten aan het ziek zijn, en voor de andere 50% te wijten aan een ontluikende peuterpuberteit. Zo lief. Zie de volgende conversatie:

Papa: “Benne, gaan we eten?”

Benne (met pruillip): “Neen…”

Papa: “Benne, ben jij een meisje?”

Benne: “Neen…”

Papa: “Benne, ben jij een jongen?”

Benne: “Neen…”

Papa: “Benne, ben jij een hermafrodiet?”

Benne: zwijgt…

Maar sinds vandaag is de grote broer al heel wat beter, is zijn verkoudheid bijna over en is ook de oogontsteking onder controle. Ja, we hebben hier al wat dokters en vroedvrouwen gezien de laatste dagen…

update: Benne is gevallen met zijn fietsje (recht voorover) en heeft daar een grote snee in zijn bovenlip aan overgehouden. Eens het grootste verdriet achter de rug was kroop hij als een echte Flandrien terug gezwind op zijn fiets om zijn ronde van Sellewie verder te zetten. Stand nu: rode ogen, enkele bloedkorstjes van de bloedneus vanmorgen en een hele dikke lip… 

Rammel-Fries: amper een week na de geboorte zit Fries al op zijn geboortegewicht. Supermelk of gewoon veelvuldig drinken? Het laatste… net zoals bij de kleine Benne kan Fries zich inschrijven voor een reportage ‘Vraatzucht bij baby’s’. Om de twee uur begint hij te sabbelen als teken dat het tijd is voor zijn melkje. En hij geniet er zo van, onze ‘friezebees’. De vroedvrouw kan er alleen maar over zitten opscheppen, zo goed zelfs dat ze volgende maandag nog eens mag terugkomen van mama Mieke, want die hoort dat natuurlijk allemaal heel graag…

En even voor onszelf: nog anderhalve kilo en we zitten terug op het gewicht van voor de zwangerschap. Er is dus al 12,5 kg van afgesmolten. Zomaar… door constant achter twee rammelaars te zitten hossen en crossen…