woensdagmorgen: Benne geeft over in het grote bed, natuurlijk… Die gaat zijn eigen bed niet vuilmaken. Fries geeft enkele minuten later over op zijn papa die ‘vers gewassen en gestreken’ is. De wasmand raakt zo stilaan weer overvol. Twee kindjes worden in bad gestopt en mama vindt net even de tijd om te douchen. Benne wil niet ontbijten, Fries kiest voor een uitgebreid ontbijt met brunch, met dessert, met vieruurtje, … eet kortom de hele dag door. Benne laat een spoor achter in huis. Het komt uit zijn luier, gaat langs zijn benen naar beneden en maakt contact met meerdere vloertegels. De rest van het spoor neemt een andere route richting nek van Benne. Mama blijft rustig en stopt Benne terug in Bad. Benne wil niet meer uit bad en begint te wenen. Fries wil zijn eten en begint te wenen. Twee kindjes wenen en mama begint van pure ellende te lachen en domme liedjes te zingen. Na een half uur roept Benne dolenthousiast ‘kaka’ en inspectie van de luier toont dat er een nieuwe wasbeurt aankomt. Fries blijft deze keer rustig. Een uur later halen we voor de derde keer kleren voor Benne. De eerste wasmachinebeurt is al gedaan, de tweede komt eraan.

Middag: Benne wil niet eten, wil niet slapen. Wil dan wel weer slapen en net als mama een kwartier neer zit komt hij wakker. Hij heeft zich bedacht, het lijkt hem beter om niet meer te slapen.

Namiddag: Fries wil het record aan pamperverbruik op één dag verbreken. Gelukkig slaagt hij er niet in, alhoewel hij ook twee keer andere body’s mag aandoen. Probeer anders nog wat meer te eten, Fries. Benne loopt lusteloos rond, half jankend half lachend, want meneer is moe. En het leven is al zo lastig. Fries besluit een kort middagdutje te doen en een half uur kunnen Benne en mama met elkaar spelen. Benne weer blij, mama kan zich ook wat ontspannen.

En zo ging het maar door. Tot ’s avonds. Tot Benne was gaan slapen, om tien uur ’s avonds terug wakker kwam en niet meer in zijn bed wou. Om grote scènes te vermijden dan maar in het grote bed. Ook Fries mee naar boven. En terwijl manlief nog beneden zit, ligt mama met twee ventjes in bed. Het grote ventje zucht en neemt het handje vast van het kleine ventje. Dat kleine ventje maakt een tevreden knorgeluidje. Het grote ventje kijkt diep in de ogen van zijn mama, ziet daar een traantje opwellen (van geluk en gewoon moe zijn, beste mensen. Die postnatale depressie zit voorlopig nog ver weg), neemt zijn beertje en geeft het aan zijn mama. Het grote ventje draait zich om en valt in slaap. Mama is gelukkig. Papa ook want hij kan rustig voetbal kijken. Geluk zit in kleine ventjes…