Het is iets over middernacht, we zijn net zaterdag. Er liggen 2 kindjes te slapen en de laatste vanillewafel is gebakken. Je moet echt niet goed bij je hoofd zijn om zo’n 200 van die stuks te willen bakken. Maar chef Steve wou het doen, hij maakt er een erezaak van om zoveel mogelijk dessertjes zelf te maken voor het feestje van Fries. Het ventje werd trouwens vandaag niet Friesje maar Frietje genoemd door zijn mama, en hij leek het nog leuk te vinden ook. Dan maar frietjes gegeten deze avond, wegens geen plaats in de keuken om te koken. Maar we zitten op schema met die dessertjes. De chef is tevreden en probeert het wafelijzer proper te krijgen. Ik (Mieke), heb als sous(-chef) (maar dan beter zonder chef, want die benaming ben ik niet waard, al ooit mijn keukengeklungel gezien?), mooi alle instructies gevolgd, enkele wafeltjes gebakken en zorgde voor de organisatie en opkuis. Moet ook gedaan worden. Maar begin alvast te sparen voor kushandjes, bloemetjes, goedkeurend gemompel, vele oohs en aahs, want hij heeft zijn best gedaan, mijn chef. Morgen is er een nieuwe kookdag, benieuwd wat hij dan nog allemaal in elkaar zal flansen.

Tot zover deze nachtelijke stream of consciousness

Over het ‘keukengeklungel’ van Mieke: elke week valt wel iets te beleven, die verhalen spreiden we over meerdere mensen zodat de werkelijke omvang van het hopeloos gedoe nooit bekend zal worden. Twee illustraties: soep uit blik alleen opwarmen volstaat niet, daar moet altijd nog een zekere hoeveelheid water bij. Anders zit je met een dikke klodder soep die heel vlug aanbrandt. Voorbeeld 2: De ‘sous’ vroeg zich al enkele weken af met welke saus je in godsnaam speculoospasta moet eten. Tot iemand haar vriendelijk zei dat die ‘pasta’ sloeg op iets in de aard van chocopasta en dus zeker niet verwees naar één of andere spaghetti. Maar er beterschap in zicht: op 19 maart volg ik een kookles. Voor niveau -1 welteverstaan…