*Dit bericht heeft een hoge ‘opvoedende’ en ‘al dan niet wereldverbeterende’ waarde*

Het heeft nog zijn voordelen: blogs lezen van andere jonge mama’s. En om daar dan te lezen dat samen slapen helemaal zo slecht niet is. Al zullen er natuurlijk voor- en tegenstanders blijven. Benne sliep ongelooflijk goed door tot aan 9 maanden. Toen wou hij niet meer slapen en kwamen de vragen of hij nu opzettelijk zo ambetant deed of niet, of hij met onze voeten aan het rammelen was of niet, enzoverder. Daarna ging het op en af. Maar ongeveer 5 van de 7 nachten in een week komt kleine Benne wakker. Wat ook als redelijk normaal kan beschouwd worden. Laten huilen helpt niet (krijgen we moeilijk over ons hart en het zelfvertrouwen van het ventje zou een knauw krijgen), naar zijn kamer gaan en een tutje geven is niet voldoende, even in het grote bed nemen om hem dan terug in zijn bedje te leggen lukt ook niet, het enige wat rest is dat zachte kleine warme lieve hummeltje tussen ons in leggen zodat hij samen met zijn mama en papa kan slapen in het grote bed. En ja, we hebben ons daar al schuldig over gevoeld. En neen, we zijn niet van plan om dat te veranderen. Want het is één: heel gemakkelijk en twee: inderdaad een manier om de ‘verloren nestwarmte’ van overdag (2 werkende ouders) wat in te halen. Knuffelen doe je toch nooit teveel?

Idem voor Fries: borstvoeding is heel gemakkelijk, zeker voor papa Steve die er zijn bed niet voor hoeft uit te komen. Geen gedoe met flesjes ’s nachts: heerlijk. Friesje begint te zeuren (rond 6 uur, dus hij slaapt al ongeveer 6 à 7 uur aan een stuk) en in nog geen halve minuut ligt het ventje in het grote bed (wel krap als Benne er ook al in ligt), heerlijk dicht bij mama. En ja, mama valt in slaap terwijl Fries zijn maag vult. En neen, dat zou echt zo gevaarlijk niet zijn. Ook de vroedvrouwen van het ziekenhuis vonden het volstrekt normaal om ’s nachts je kleintje bij je in bed te houden na het voeden. Maar voegden er wel aan toe dat je dan best een wat breder bed gebruikt dan deze in het ziekenhuis.

Enfin, het komt erop neer dat we ons niet schuldig moeten voelen en dat we er maar van zullen genieten ’s nachts. En ik heb me ooit eens laten wijsmaken dat je, door borstvoeding te geven, hormonen aanmaakt die je helpen om beter te kunnen omgaan met het slaaptekort en de onderbroken nachten. Het handboek en de verschillende brochures van LaLecheLeague hebben ons nu al 2 keer enorm geholpen.

Nog zo’n dilemma: voeden op verzoek of niet. Met flesjes is het makkelijk: om de drie uur geef je je baby een flesje. Borstvoeding maakt het echter wat minder eenvoudig. Tot enkele jaren geleden was ook borstvoeding strikt gehouden aan het principe van ‘om de xx uur’. Maar nu ook Kind en Gezin het principe ‘voeden op verzoek‘ verdedigt kan ik dit alleen maar toejuichen. Grappig detail: bij Benne hadden we een verpleegster die zei dat ik toch moest proberen om hem regelmatig eten te geven en desnoods een uur of zo te wachten. Bij Fries is het nu al anders en krijgen we te horen dat als de kleine wil eten dat we hem dan eten moeten geven. Ook al is dat ’s avonds om het uur. Maar ook dat gaat over als ze groter zijn, en dat groter zijn kan nog wachten.