Is er één onderwerp waar vrouwen meer over palaveren dan mannen? En god ja, we hebben er soms zo’n hekel aan, en dan doet het deugd om er eens over te kunnen zagen. Net daarom vermoed ik sterk dat mannen zich soms met opzet zo balorig gedragen, waarover moeten al die kirrende vrouwtjes anders kirren?

Enfin, ik ga het toegeven: zelf ben ik met momenten een redelijk manwijf. Wanneer ik een hele bamboeplant de grond uitspit en dan meeega-trots sta te pronken met een wortel van 1 meter diameter, mijn armen vol schrammen met liefst zoveel mogelijk bloed, dan kan je het het testosteron ruiken. Of den hof spitten, dan wil ik niet onderdoen voor venten. Vroeger op kamp met de scouts maakte ik er ook een sport van om met zoveel mogelijk schrammen, butsen en builen terug te keren, het woord ‘meisje’ vond ik een regelrechte belediging. Ikmoest lachen om al die feminiene klinisch psycholoogjes die in hun eerste lic plots met de handtasjes begonnen zwaaien. Zelf zou ik wel even de stoere experimentele psychologie tussen de venten gaan bestuderen. Ergens moet er toch een complex in me geslopen zijn. Of een soort nijd voor één of ander iets? Mijn uitleg: ik ben opgegroeid tussen 2 broers en ben al m’n hele leven mee op kamp geweest met de ‘jongensscouts’, want papalief was daar voorzitter, secretaris, … en dus mocht dochter mee. Tussen die jongens, later venten geworden.

Zef hoef ik ook totaal geen metroman, nieuwe man, mietjesman, verwijfde man, hyperman, of whatever welke man ze in de Flair nu weer adoreren. Ik wil er eentje dat zweet, dat winden laat waaraan ik me dan kan ergeren, dat rechtspringt als Anderlecht een domme goal tegen krijgt zodat ik dan met een half opgetrokken wenkbrauw meewarig de acute opstoot van actie kan gadeslaan. Ik wil er eentje dat zich niet interesseert in vrouwenzaken, dan niets kent van rekeningen of overschijvingen. Hij kookt en zet de vuilnisbakken buiten, hij zorgt heel goed voor zijn zonen, hij heeft handen aan zijn lijf. Meer moet dat niet zijn. Ik heb geen typisch vrouwelijke (?) mannen-veranderingsdrang.

En mijn relatie met het mannelijk geslacht? Toen ik ooit van een hele lieve jongen de vraag kreeg uit welke frigo ik in godsnaam gekropen was, beschouwde ik dat als een compliment. Miss Ice Queen in levende lijve, zo was/ben ik. Steek me nu bij een groep venten en mijn testosterongehalte schiet de hoogte in. Alleen bij mijn eigen liefste ben ik graag een meisje, een ‘flutje’, een trutje, eentje dat zich soms optut, dat graag kirt, … Af en toe. Maar dat ‘hard to get’ zit er nog altijd in. Behalve voor Al Pacino en Jeremy Irons, van schone oude venten geklapt: jummie! Ik hou dus het meest van al van mannen met een rimpeltje, een beetje levenswijsheid, een beetje ervaring. Maar ze moeten beroemd zijn, want in mijn directe omgeving ben ik nog nergens zo’n man tegengekomen. Bweikes, oude venten. Maar voor mij en mijn liefste ziet het er heel goed uit: naar ’t schijnt lijkt mijen ventje heel goed op de jongere versie van een (niet beroemde) knappe oude vent. Can’t wait till he’s 40!