Zo klonk het ongeveer deze morgen, om tien voor acht. De kindjes waren bij oma en opa Desselgem, en wij hadden allebei eens wat kunnen uitslapen. Wat niet de bedoeling was. Bedoeling was om half vijf ’s morgens op te staan en om naar Zaventem te rijden, om dan om tien na acht het vliegertje te nemen naar Stavanger, Noorwegen.

Om kwart voor acht kwamen we wakker, zagen het zonnetje door het venster schijnen en moet het gezicht dat we getrokken hebben fenomenaal geweest zijn. Nooit heb ik zo hard gewenst dat Star Trek realiteit was: Beam me up, Scotty, richting luchthaven. Het vliegtuig hangt dus nu ergens te zweven boven Noorwegen, met één lege plaats erin. Na een vijftal minuten zoeken naar een mogelijkheid om toch upgebeamd/gebeamupt/upbeamed/ge-upbeamed te kunnen worden dan maar gebeld naar het kantoor op de luchthaven. Als ik er nog in kon slagen om tegen tien uur in Amsterdam te staan, dan zou het nog lukken. Weer die verwensing naar de scenaristen van Star Trek. Als ze iets uitvinden moeten ze ook zorgen dat het in de praktijk bestaat, nah! En voor vandaag waren alle vluchten volboekt. Radeloosheid alom…

Morgen om tien na acht tweede poging. En dan in 7 (maal 7) haasten naar de plaats waar ik moet zijn. Nadeel van dit hele overslaapgedoe is ook dat ik vrijdag veel later dan voorzien thuis zal zijn. Doordat zowel heen- en terugvlucht moesten geannuleerd worden (leve het totaalpakket) kom ik vrijdag pas om 11 uur ’s avonds toe, in plaats van om 4 uur in de namiddag. Tweemaal gadvermiljaardedju!

Maar bon, ik heb intussen wel een heerlijk badje kunnen nemen, straks nog eens de kindjes bezoeken en dan hopelijk wel op tijd naar bed.