Wat hebben we meegebracht uit Noorwegen? Een extra laag wallen onder de ogen, de koning der koortsblazen, uiteindelijk weer een valies met vertraging (zaterdagmorgen aan de voordeur geleverd, zo moest ik niet rondzeulen met dat ding, heel handig) en veel knuffels voor al wat mannelijk is en in mijn huis woont. Het is pas wanneer je je kinderen een week niet ziet dat je merkt hoe snel ze veranderen. Illustratie: voor ik vertrok kon Benne enkel woorden met 2 lettergrepen uitspreken, of hij verkortte ze tot iets met 2 lettergrepen. Appel, banaan, tomaat, lepel, … dat ging allemaal. Mega Mindy werd ‘mema’, maar nu is heeft hij het over ‘megami’ en dan komt nog vaak een ‘ndie’ achter. Drie lettergrepen zijn geen probleem meer (machine, opendoen, …). En da’s misschien heel onnozel, en dat is misschien ook zo futiel en niet zo noemenswaardig, maar wij vinden dat nu eens een hele prestatie!

Fries zijn haar is gegroeid en verbleekt en de jongen is eigenlijk een hele week blijven lachen. Toen hij mij zag wou hij eerst niet, maar dat was enkel omdat hij zijn mooiste glimlach aan het voorbereiden was. Na een halve minuut onnozel doen kwam daar dan de mooiste, hartelijkste, liefste lach die ik ooit gezien heb (in een week tijd). De kleine vent heeft het goed overleefd en de hele diepvries met ‘mama-melk’ was opgebruikt. Dankzij de tips van LLL en An hebben we het hele avontuur goed overleefd en kan Friesje dus nog een tijdje genieten van borstvoeding. Nadat hij zich eens goed heeft omgerold natuurlijk! Want de kleine rolt! Help!

Volgende trip? Was er eentje naar Pittsburgh in juli, maar die hebben we wijselijk afgezegd, ondanks het geslaagd zijn voor de toelatingsproef. Vijf keer in nog geen jaar tijd weggaan zou teveel van het goede zijn. Vroeg of laat krijg ik daar commentaar op van mijn zonen (en mijn allerliefste), en ze zouden gelijk hebben.