Wel, beste mevrouw, neem gewoon eens mijn oudste zoon: die wil zijn kleren niet uitdoen. ’s Morgens moet altijd de volledige trukendoos bovengehaald worden om Benne er toch maar van te overtuigen zijn pyama af te doen. Hij is er zo aan gehecht en het ding is intussen al zo schots en scheef getrokken, zijn hoofd heeft al in, onder, tussen, door, … de mouwen gezeten en die broek is al opgetrokken geweest tot onder de oksels. Gelukkig draagt hij nog een pamper…

En ’s avonds weer hetzelfde spelletje: dan wil hij weer zijn kleren niet uitdoen. Maar da’s met een reden: hij moet zijn pyama aandoen, en net dat fijne kledingstuk dat hij ’s morgens niet meer wou uitdoen, weigert hij nu aan te trekken. Natuurlijk, het zien van zo’n pyama-ding geeft zijn hersenen het signaal dat het tijd is om te slapen. En slapen is tijdverlies, voor mietjes, voor losers, voor kindjes die de helft van het spannende gebeuren in de wereld gaan missen.

Wacht maar tot hij 16 is, als ik tegen dan nog rechtloop mag hij elk weekend om zes uur opstaan!