aardbei: eet Benne met hele handen in een keer. Hij kan het ook zo lief zeggen: ‘aa-dbei’, met de zuiverste en meest heldere ‘ei’ die een mens maar kan horen. En dan mag hij natuurlijk veel van die ‘aa-dbeien’ eten. Hij wil nu ook alleen maar confituur, want daar zitten ‘aa-dbeien’ in. Die choco is hem toch wat te donker.

zoentjes: hij heeft de techniek van het ‘smoeten’ gevonden, onze oudste: dichterbij komen, diep in de ogen kijken en dan heel zachtjes en voorzichtig een zoentje geven op je wang. Daarna draait hij zich parmantig om, lacht eens en gaat gewoon verder met zijn spel. Bij Fries levert dit een glimlach op, bij de mama een ‘ooh’ en twinkeling in haar ogen. Maar als hij denkt dat hij daarmee kan vermijden om zijn blokken te moeten opruimen of om niet mooi op de stoel te moeten zitten: verkeerd gedacht, jongen!

groentepap: is maar niets, volgens Fries. Kokhalzen, vieze gezichten trekken, die pap er zo vlug mogelijk weer uit krijgen, … Kan hij niet eten met een lepeltje? Jawel hoor, hebben we al eerder moeten doen met koekjes in water, omdat meneer niet genoeg had met zijn melk alleen. Aan het lepeltje ligt het niet. Geef hem dan fruitpap! Ja, hebben we gedaan, en dat smaakte beduidend meer. Intussen gaan de groenten er wat beter  in en is het kliederen al wat minder.