Vroeger moest men het afgedraaide fotorolletje met veel liefde en zorg uit het fototoestel halen, en het ooit, op een dag, naar de fotograaf (en later naar grotere ketens zoals B***ker en K****vat) brengen. Daarna moest men de foto’s hoogstpersoonlijk komen afhalen, om dan spannend de ritselende enveloppe open te maken en te zien welke foto’s nu weer mislukt waren en wat er nog zo allemaal op dat rolletje stond.

Nu daarentegen, kunnen we vanuit onze luie zetel de foto’s op de pc inladen, selecteren en vanuit diezelfde luie zetel naar een ‘footooseurvies’ doorsturen. En net die manier lijkt me de meest lastige. Waar ik vroeger nog de tijd had/nam om op het velootje te springen en foto’s in te leveren en af te halen, kan/wil ik nu geen tijd meer maken om foto’s op te laden, te selecteren, te uploaden om aan deze allermooiste wereld te laten zien. Schandalig gewoon. Tot Benne zes maanden was heb ik zijn fotoboek bijgehouden, vanaf dan is het een fotokast geworden. En een foto-archief op een pc die al een tijdje geen backup meer heeft gekregen. Als de zonen dus ooit om hun foto’s zullen vragen, in volgorde van tandjes, stapjes, schrijven, eerste lief, … dan hoop ik dat ik al op pensioen ben. En anders roepen ze maar in koor wat voor oerslechte moeder ze wel hebben. Ik zal het wel beamen 🙂