Benne is bij oma en opa in Izegem, de keukentafel is volgestouwd met lekkers voor het avondeten. Ook glazen, het ene vol, het andere halfvol en dan nog een paar lege. Gelukkig. Benne speelt met een kleine bal. Gelukkig. Op de ene kant staat Takel, op de andere kant Bliksem McQueen (ja, we moeten het hier vanbuiten kennen, onze zoon is vlugger weg met alle Cars dan wij). Benne gooit met de bal. Tot nu toe nog geen ongelukken gebeurd wegens nooit hoger gegooid dan 20 cm, dus waren we er ook nog niet opgekomen om het hem te verbieden. Tot vandaag, en dan nog. De bal gaat over tafel, tegen een glas, het glas valt en ligt in stukken. Benne geschrokken, wij ook. Net als we een vermanende ‘foei’ willen ten gehore brengen, heft Benne de armen ten hemel en roept: “Oekomtdanu?” Hij kijkt naar ons met die vragende blik, tegelijk vermengd met de geruststelling dat zijn ouders het wel even gaan uitleggen waarom zo’n glas kapot gaat van een bal die ertegen gegooid werd. Ouders beginnen te lachen, Benne voelt zich weer de ster.

Verantwoord pedagogisch gehalte: 0,0. We staan nog nergens met dat ventje.