Het zit tussen zijn oren, dat niet willen eten. Van Benne, denkt u? Van dat kleine heerschap zijn we immers al wat gewend, alle peutercapriolen inbegrepen. Maar nee, voor deze ene keer is het niet Benne die het ‘neen-spelletje’ speelt, maar Fries. Fries? Dat lieve kleine ding van net 7 maanden oud? Ja, dat mini-ventje. Soms krijgt hij het in zijn hoofd om niet meer te willen eten. Het staat hem niet aan, zo op een stoel zitten. En het ligt niet aan de inhoud van zijn bord, want we kunnen er echt geen regelmaat in vinden, in zijn ‘neen-momenten’. Soms heeft meneer dus gewoon zin om even niet te eten. Zijn volste recht natuurlijk, maar dan moet hij niet heel de boel bij elkaar krijsen om dan na een kwartier opnieuw te krijsen om een fles.

En dus is de onthaalmoeder vandaag gestart met de vermanende vinger begeleid door een strenge ‘pas op!’. En wonderwel: het lukt. Telkens meneer dacht om terug zijn keel open te zetten (en hij kan er wat van), ging daar een vinger de hoogte in, keek zijn allerliefste tweede mama heel boos en zei ze ‘pas op!’. Fries kijkt verontwaardigd en doet heel flink zijn mondje open. Hiep hoi! Je kan kinderen niet verwennen voor ze 6 maand zijn, zegt men. Maar na die zes maand beginnen ze toch serieus met je voeten te rammelen 🙂