Des morgens in een huisje in Sellewie:

Kindje 1: kleine Fries ligt te brabbelen als mama hem komt halen. Direct de breedste smile op de toonbank, stralende oogjes die je vol verwachting aankijken: “Hei, moeder, wat voor leuks zullen we vandaag doen? Ga je me terug kietelen? M’n buik opeten? Hoeveel keer ga je vandaag in mijn mond zitten wroeten op zoek naar tanden?” Het weze duidelijk dat opstaan met Fries een plezier is.

Kindje 2: Benne is wakker of ligt nog te slapen. Een slaperige blik, maar toch kan hij heel vastberaden zijn beren vastnemen en de tut in zijn mond stoppen. Hij gaat gewillig mee naar beneden. Je zet hem neer, op zijn stoel, in de zetel, op de grond, … om het even waar, maar haal het niet in je hoofd om  hem nu te verplaatsen richting badkamer. Dan kijkt meneer je aan met zo’n norse en kwaaie blik: “Hei, moeder, wat ben jij wel met mij van plan? Heb jij niet door dat ik nog moe ben? Is je dat nu nog niet duidelijk door mijn gigantisch ochtendhumeur? Nee, je kan me niet paaien met een douche of kattenwasje. Nee, het kan me niet schelen of ik veel mag spelen of niet vandaag, en nee, of je nu tonnen cornflakes en boterhammen voor m’n neus zet: laat me maar lekker alleen met m’n zielige zelf.” En om die gedachtegang te onderstrepen hoort daar natuurlijk ook het gestamp en gekrijs bij wanneer je de pyama wil afdoen.

En als ze dan vertrekken? Op weg naar de onthaalmoeder, of één der oma’s en opa’s? Dan ligt Fries nog altijd compleet kierrewiet te lachen en zit Benne nog ostentatief kwaad te wezen, een flauwe ‘dada’ kan er nog net van af. Eens de hoek om is alle leed vergeten en beginnen beide kleine heren aan een dag vol gekir, geblaat, gegiechel, gebulder en geknuffel. Relatief, zo’n ochtendhumeur.