Er zijn natuurlijk veel erger zaken in de wereld, en het is een ongelooflijke luxe om onderstaand probleem te mogen beschrijven:

De echtgenoot, tevens ‘papa’ genoemd door Benne en ‘brubbrubbub’ genoemd door Fries, geeft les in een school in Avelgem. Benne en Fries zullen les volgen in die school (Benne vanaf februari 2009, Fries vanaf september 2010).

Gevolg: de mama (ja, daar is ze weer) zal nooit om haar kindjes kunnen gaan naar school, zal nooit als eerste een verhaal horen van de kleuterjuf, van haar zonen, van andere ouders, … Alles zal via de papa moeten gebeuren en het resultaat daarvan zal een uiterst beknopte versie van de feiten zijn. Zo zijn mannen nu eenmaal. De geuren en de kleuren worden vaak vergeten. En laat net dat nu het leuke zijn bij verhalen als “Wil je nu eens weten wat die kleine van jou deze namiddag gedaan heeft? …”.

Het komt er dus op neer dat die mama dus een beetje ambetant loopt, uit schuldgevoel, uit gevoel te falen omdat ze nooit om haar kindjes zal kunnen gaan naar school. Tenzij ze natuurlijk beslist om eigenhandig een nieuwe soort brandstof uit te vinden die ervoor zorgt dat ze in (goedkope) sneltreinvaart van Kortrijk naar Avelgem kan vliegen en dan terug naar Sellewie (’s avonds) of van Sellewie naar Avelgem en dan terug naar Kortrijk (’s morgens). Valt het op dat een mens soms tijd over kan hebben?

U zegt? Breng ze dan naar school in Sellewie city zelf? Ja, daar is een school, maar daar is geen opvang mogelijk op woensdagnamiddag en ook op vrijdag start het weekend al om 15 uur. De werkgevers zullen het graag horen. En grootouders twee keer per week naar daar sleuren om hun kleinkinderen op te halen vinden we nu ook weer zo onnozel.

Zijn er andere mogelijkheden (behalve ze thuis houden tot ze de leeftijd bereiken waarop je als ouders liever niet meer naar school gaat wegens een te grote angst voor wat ze nu weer uitgespookt hebben)? Of is dit weer zo’n typisch probleem van werkende ouders waar je niet anders kan dan je erbij neer te leggen?