maar Fries heeft zijn eerste tandje! Een week al. Na een week zou men verwachten dat daar al een halve tand schittert in dat kleine mondje, maar dat is dus in dit mondje niet het geval. Friesjes tanden nemen hun tijd. Al één week is er een wit streepje zichtbaar en voelbaar. Tegen de tijd dat zijn laatste tand goed en wel geïnstalleerd zal zijn, beginnen de eerste terug uit te vallen.

En met die tand is er ook een grote stap voorwaarts gezet in het spraakvermogen van het ventje. Ganse dagen mogen we genieten van zijn ‘de-de-de-de’ of ‘brrrrrr’ of ‘ne-ne-ne’ of nog iets anders. Als het maar repetitief is. Hij heeft echt wel een geestig stemmetje.

En met de spraakontwikkeling van Fries is ook de communicatie tussen beide broers toegenomen. Alleen al omdat het wezen meer geluid weet te maken, beseft Benne dat hij een vriendje heeft, dat bovendien steeds leuker lijkt te worden. 26 maanden en 8 maanden oud en ze zijn zowaar aan het spelen met elkaar. Zou de drukste periode over zijn?

En nog een bedenking: als we het tempo van ‘kindjes maken’ willen aanhouden zoals ervoor, betekent dit dat ik over een maand opnieuw zou moeten zwanger zijn. Geschift, echt zot, nu ik er zo over nadenk. Niet voor herhaling vatbaar, hoe braaf en flink die twee koters ook zijn. Dat wijflijf heeft de zwangerschap nog altijd niet verteerd.